34. Gold Coast games

34. Gold Coast Games. Za 7 april. Vandaag gaan we weer verhuizen naar een andere kamer, dus uitslapen en wachten totdat we onze spullen kunnen verplaatsen. Peter, de eigenaar, is relaxt; “no worries”, is zijn motto en dat is misschien wel zo slim. We gaan weer op stap, nu naar het CCC (Cairns Convention Centre), een grote sporthal waar de helft van de basketbalwedstrijden van de GCG gespeeld worden. Wij hebben kaartjes voor de dames Nieuw-Zeeland - Jamaica en de heren Canada - Nigeria. Uiteraard ben ik voor Jamaica en Nigeria, de underdogs. Het is voor het eerst dat ik een officiële basketbalwedstrijd zie en ik moet ff goed nadenken hoe het ook alweer moest. Persoonlijke fouten, teamfouten, time out (maar hoe vaak?), binnen zoveel seconden scoren, hoeveel helften spelen ze ook weer? We kijken onze ogen uit. Drie scheidsrechters zijn niet genoeg om alles te zien. De dames zijn lang, de heren nog langer. Dat moet ook wel met een mandje dat op 3,048 meter (10 feet) hangt. Ik verheug me al op de jumpshots waarbij ze nog ff aan de basket blijven hangen. We lopen eerst nog een rondje in de hal. De opzet is ruim, overal eettentjes met chicken wings (in een basket), nacho’s (warm met saus), worstjes en natuurlijk patat. Superschoon is het, ruime toiletten. Uiteraard airco in het gebouw. We moeten wel 5x een ticketcontrol passeren. Zoals bij alle grotere evenementen tegenwoordig worden we gefouilleerd en moeten door een poortje. Ai, zakmes vergeten weg te doen. Oeps, ze willen het niet voor me bewaren. Wat nu, want ik heb het hard nodig? ‘Go and hide’ zegt de bewaker. Dat doe ik dan maar. De wedstrijd begint. Go Jamaica, go. De eerste ‘quart’ (10 minuten zuivere speeltijd) gaat het nog gelijk op, maar dan gaan de Kiwi’s uitlopen en mijn underdog verliest uiteindelijk fors. Dan de heren. Canada speelt beduidend meer als team en dus staat het al snel vast wie er gaat verliezen; mijn underdog alweer. Al met al zie ik één echt jumpshot van de Canadezen, maar wel een hele mooie. Het spel is leuk en het publiek juicht voor alles. Tussendoor is er vermaak voor het publiek. Zingen en dansen, 5 man proberen je op te zwepen voor gekke pasjes, of yells. De middag vliegt voorbij. Na de wedstrijden lopen we weer richting esplanade. Mijn zakmes lig gelukkig nog op het verstopplekje. Het schemert al bijna en we horen gefladder boven ons. Honderden vleermuizen vliegen uit, één lange rij,op zoek naar avondeten. We turen naar dit schouwspel. De locals zien dit natuurlijk elke dag, maar wij niet. De spanwijdte is zeker één volle meter. Mooie dieren, zo met hun gele buikjes. En nuttig natuurlijk. Terug op het festivalterrein nog wat live muziek, Angèle vind het maar herrie en ik moet toegeven dat de dame die zingt niet echt een mooie stem heeft. We stappen op, want morgen moeten we weer vroeg op. Eindelijk gaan we dan doen waarvoor we hier gekomen zijn: duiken op het Great Barrier Reef. Niet vreemd dat ik de slaap maar moeilijk kan vatten.