53. Perhatian, perhatian

53. Perhatian, perhatian. Do 26 april. Het is zes uur in de ochtend en ik kijk uit mijn ronde slaapkamerraampje van de MS Empress II. De stad Sorong lacht mij toe, maar ik lach niet terug. Ik kijk een beetje sip, want vandaag moet ik de terugreis naar Nederland starten. Twaalfeneenhalf duizend kilometer in vogelvlucht oftewel vier vluchten oftewel dertig uur reizen. Daar zie ik wel een beetje tegenop. Niet om weer te gaan werken, want daar heb ik best wel weer zin in, ook al is dat twee uur na thuiskomst. We nemen afscheid van de bemanning en vooral van Jan, de bootsman uit Zuid-Afrika. Ik zal hem missen, een fijne vent die altijd wat leuks te vertellen had. Chad, een mede-gast, vond hem soms een beetje onbeschoft. Ik zei dat ik dat misschien ook wel eens was, onze Nederlandse direct manier van humor. Ja, misschien wel, zegt Chad, die zich opmaakt voor zijn terugreis naar Pakistan, waar hij momenteel woont. Sameer vliegt naar Phuket (Thailand), waar hij een deel van het jaar woont. Ho, de Koreaan vliegt nadat Bali, waar hij nog vier dagen gaat duiken en dan naar Singapore nog een weekje. Dan naar huis. Het Engelse stel, Helena en Phillip gaan een weekje naar Lombok, de Rinjani beklimmen in drie dagen. Ik weet nog goed dat we dit vijf jaar geleden ook gedaan hebben. Angèle herinnert zich het als de dag van gisteren: “nooit meer”, zo zwaar vond ze het. Ja, wij deden het toen in twee dagen, maar toen waren we ook nog jong. Crystal en Kevin, het Amerikaanse stel gaan weer naar huis. Tja, niet iedereen heeft acht weken. Dan naar het vliegveld en we checken in. Perhatian, perhatian, hier volgt een mededeling. Ja hoor, ons vliegtuig is vertraagd. Gelukkig maar een uur, dus dat valt mee. Van Sorong (Irian Jaya) naar Makassar (Sulawesi). En daar ook weer een ‘perhatian, perhatian’... ook een uur vertraging. Nou, dat scheelt weer wachten in Denpasar (Bali) waar we, ja echt waar, ook weer een ‘perhatian, perhatian’ te horen krijgen, ook een uur. Gelukkig is de vlucht in Singapore op tijd en komen we slecht tien minuten te Laar in Amsterdam aan. Onderweg nog ff het laatste deel van StarWars meepikken, alsook nog een paar uurtjes slaap en we begroeten weer onze kindertjes. Eindconclusie van acht weken vakantie: een heerlijk vrij gevoel, Raja Ampat is de mooiste duikplek die ik ken (bij Boo Window heb ik de mooiste duik ooit gemaakt), Great Barrier Reef is zwaar overgewaardeerd in de boeken, na 75 duiken twee live aboards en 21 vluchten is al ons spaargeld op, Komodo en Lembeh staan op plaats twee en drie, Alor en Ambon waren schitterende verrassingen, Australië is relaxt, maar duur, “no worries mate” zal me nog lang heugen, op Sulawesi valt nog veel te ontdekken, grotduiken op Timor was spectaculair, de echte Komodo varanen MOET je op Komodo Island bekijken natuurlijk, geen vis eten is onmogelijk in Indonesië, vier duiken per dag is te doen, maar drie duiken in één ochtend is gekkenwerk, brommerrijden en je voelt je weer tiener, in Zuid Sulawesi ben je een foto attractie en tot slot heb ik enorm genoten om acht weken lang mijn vrouw om me heen te hebben ... dat was 1296 uur genieten. Dit was (voorlopig) mijn laatste reisverslag. Ik breng een groet aan de lezer. Selamat tinggal.