49. Jelly fish
Door: Marsieblub
Blijf op de hoogte en volg Marcel
23 April 2018 | Indonesië, Waiwo
49. Jelly fish. Zon 22 april. Vandaag maar twee duiken, bezoek aan een grot en een kwallen-meer. Bij de eerste duik gelijk door een grot naar 31 meter. Prachtige lichtinval. Daarna tientallen seadragon nudies in allerlei kleuren, maar vooral blauw. En op een paarse grote zacht koraal waaier zit ie dan: de one and only Pygmy Seahorse. De paarse variant zoals ie in alle boeken staat. Ongeveer één centimeter groot. Op goed geluk maak ik een paar foto’s, want met mijn camera en exact dezelfde achtergrond van het koraal is hij bijna niet te zien. Even onderwater terugkijken of het beesie er wel op staat. Ja, hebbes. En weer verder gaat de duik, want er staat best wel wat stroming. Aan het eind van de duik wil Henry, onze gids, nog een grot in. Er schijnt daar een elektrische oester te zitten, heel bijzonder. Ik kijk even op mijn drukmeter: 50 bar. Ik geef het aan hem door, maar hij duikt gewoon de grot in. Nou, erachteraan dan maar, snel een foto en weer eruit, nog 40 bar. De mooie eindopstijging via een tunnel slaan we, gelukkig, maar over. De tweede duikplek heet ‘the three sisters’, maar Jan noemt het ‘the three witches’. Ik noem het (achteraf) ‘the washing machine’, want de stroming gaat alle kanten op. In een mum van tijd ben ik half door mijn lucht heen.. Dan alleen nog maar de beschutte plekken en bij Angèle aan de octopus (wat ik trouwens elke duik doe). Henry, onze gids, zit alleen maar foto’s voor zichzelf te maken, daar ga ik straks toch eens wat van zeggen, want hij laat ons een beetje aan ons lot over. Angèle, maar ook de rest, kijkt me aan met een gezicht zo van “wat moeten we hier”. Achteraf vertelt Jan ons dat er vorig jaar twee duikers zijn verdwenen. Meegesleurd door de stroming en niet meer teruggevonden. Nou, lekker plekkie dan. Na de lunch gaan we per boot, dwars door de lagunes, naar een grot. De vleermuizen vliegen rakelings over je hoofd. Oei, niet gekrabd worden, want we willen geen hondsdolheid (wat deze dieren soms dragen). Met de lamp boven mijn hoofd loop ik voorop, maar mijn vrouw wil niet meer verder. Lampen uit, even genietend van het pikkedonker en de stilte. Strompelend terug, iemand stoot haar hoofd, maar verder gaat het goed..Terug in het kleine bootje naar de grote boot? Nee, zwemmend terug, dwars door Jelly fish lake. Het eind van de lagune heeft een grote hoeveelheid paarsachtige oorkwallen. We zwemmen er dwars doorheen. Angèle probeert het ook even, maar vind het helemaal niks en klimt weer snel het kleine bootje in. De rest zwemt door. De kwallen schijnen niet te prikken, maar ik voel meteen iets vreemds aan mijn benen. Wat is dat? Toch de kwallen? Dan realiseer ik me dat het gewoon de haren op mijn benen zijn die ik voel. Ja, normaal heb ik mijn wetsuit aan en voel ik dat dus niet. Hahaha. Ik pak een kwal in mijn hand en laat hem Angèle zien, die inmiddels ongemakkelijk in het bootje zit. Inmiddels overal kwallen om mij heen. Prachtig, zo in mijn zwembroekie tussen de kwallen. Ik snorkel op mijn gemakkie door de kwallensoep heen. Ineens zijn ze weg. Relaxt terug naar de boot. Wat een bijzondere dag weer.