35. GBR

35. GBR. Zon 8 april. Om 6:15 uur worden we door een busje opgehaald. ‘Gordel om’, roept de bestuurster. Dat is voor het eerst in 6 weken dat iemand dit zegt. Maar ja, we zitten in de oost-Westerse wereld. We rijden naar de haven, waar een grote catamaran op ons ligt te wachten. Samen met 20 andere gasten gaan we ons drie-daags avontuur beginnen. Maar eerst ontbijt. Dan volgt een algemene briefing. Het is hier goed georganiseerd, want daarna moeten we een PADI-achtige veiligheidsfilm bekijken (je mag niet tussendoor op je mobieltje gluren, wordt nog even vermeld). Nadat we de hut hebben toegewezen (een double-bed met raam) volgt weer een briefing, groepjes verdelen en kunnen we ons opmaken voor de eerste duik. We zien het GBR (Great Barrier Reef ...niet verwarren met de GVR {Grote Vrindelijke Reus}) al liggen, althans de brandingslijn waar het water ondiep is. Een vreemd gezicht, zo midden in de oceaan. De eerste duik is met gids, de rest moet/mag je alleen duiken. We stappen in het water; heel raar, niets om je heen te zien dan alleen water, midden op zee. Langs een ankerlijn dalen we af naar 10 meter. Het zicht is slecht, nog geen 10 meter. Vorige week was hier een cycloon. Die heeft voor veel vertroebeling gezorgd. Langzaam wordt het beter, zegt Brad (een vd bemanningsleden). Brad is een Kiwi, uit Nieuw Zeeland dus. Even wennen aan het accent: veel ‘auws’, “ajes” en “mate”. Hij vertelt me dat ze hier af en toe voor een weekend naar Indonesië vliegen om te duiken, retourtje voor €155. Cool zeg. Maar goed, de eerste duik. Slecht zicht. We zwemmen naar het rif, wat grijs grauw is. Wat grote vissen zwemmen rond, maar niet heel veel. Hard hoorn koraal (wat af en toe een plaag is) op de zandbodem. Nauwelijks klein spul. Hier en daar, 10-20% zie ik bleaching. Je herkent het goed, want er zit dan wier op het koraal. Toch vinden we het opwindend om hier te duiken. Jemig, het GBR! Wie weet hoe lang het er nog is, want als je de berichten moet geloven ( en die geloof ik) dan is het over dik 10 jaar helemaal weg. Ik heb beelden gezien van gebieden ten noorden van hier, die zijn verschrikkelijk. Ook in de USA zijn hele koraalgebieden al dood. Maar gasten, we spreken hier van een rifgebied dat 2600km lang is en 334.000 km2. Je kan het zelfs vanuit de ruimte zien. Jammer dat het zo achteruitgaat. Volgens de mensen hier valt het wel mee. Elk jaar sterft een gedeelte, maar na een paar jaar herstelt het weer, zeggen ze. In 2012 maakten Australische onderzoekers bekend dat het rif ten opzichte van 1985 met 50% was geslonken. Zij schreven dit voor 90% toe aan stormen en koraal etende zeesterren, maar in de afgelopen 5 jaar is alweer 30% verbleekt, waarschijnlijk toch tgv het warmere zeewater. Dit verschijnsel is niet meer te stoppen. Je moet bedenken dat een stad als Cairns leeft van het GBR. Denk je de toeristen weg, dan is het snel uitgestorven hier, denk ik. Gelukkig kunnen wij hier nog drie dagen, 11 duiken rondkijken wat er nog over is. Na een half uur is de lucht van een deel van ons groepje al op, dus die moeten terug. Wij gaan nog ff door. We zien haaien, schildpadden, één nudie (wel een hele mooie) en grote napoleonvissen. Met gemengde gevoelens komen we boven. Mooi? Ja. Supermooi? Nee. Zou je hier nog eens terugkomen? Ik denk ff na. De GVR heb ik een tiental maal gelezen. Maar het GBR zal waarschijnlijk éénmalig blijven. Mijn gevoel verandert niet bij de twee volgende duiken en de nachtduik daarna. Maar wie weet, we hebben nog twee dagen (7 duiken) te gaan.