23. Inal en Natasja

23. Inal en Natasja. Di 27 maart. Onze laatste duikdag hier. Vandaag zijn er meer gasten, dus Inal (eigenaar van het resort) duikt ook mee. Hij runt, samen met zijn zwangere vrouw Natasja al drie jaar het resort. Natascha is de zus van imran, die het resort op Bunaken runt. Ze zijn gesplitst, want Natascha had andere, modernere ideeën. Dat is zeker te merken, want hier oogt het luxer, extra aandacht door het personeel, moderner, eten steeds prachtig opgediend, verse sambal, ook op de boot. Je hebt een gids per twee duikers. Natasja regelt bijna alles, heeft de wind eronder, maar op een prettige manier. Ben je wel eens boos, vraag ik. Ja, natuurlijk, als ik Inal te veel zie. Hahaha. Inal grinnikt wat. Hij weet bijna alles van duiken in Indonesië, want hij heeft jarenlang op allerlei live aboards gewerkt. Ook ken hij veel van het onderwaterleven, maar, zegt hij, ‘ik kom nog elke week een of twee diertjes tegen die ik nog nooit gezien heb’. Kom je nog wel aan fun-Diving toe, vraag ik. Weinig. Hij kijkt wat sip. Maar als alles hier klaar is en ook met de baby, neem ik Natascha mee naar de mooiste duikplekken van het land. Grote grijns op zijn gezicht. Wacht effe. Hij loopt weg en komt terug met zijn laptop. Dan laat hij ons een paar filmpjes zien. Enorme grote groep snappers, 2,5 miljoen, legt hij uit, komen hier om te paren. De zilver rifhaaien jagen door de enorme school heen. Dit moet je eigenlijk tijdens een nachtduik doen, lacht hij. Dan voel je de haaien soms langs je benen schieten. Ik zie Angele huiveren, waarschijnlijk zou ze dit niet eens overdag willen doen. Weer een ander filmpje, honderden bumperheads. Soms hangen ze in groepje bij elkaar. Één. Vrouwtje en een stuk of acht mannetjes, vreemd trosje vissen. Als je bedenkt hoe groot deze vissen zijn (1 meter) kun je nagaan hoe gaaf dit is om honderden bij elkaar te zien. Tja, daar moeten we dan ook nog eens ooit naar toe. Natasja komt er even bijstaan. Wat we morgenvroeg willen bij het ontbijt? Nasi natuurlijk en voor mijn vrouw bananen pannenkoeken. Welterusten, zegt ze, wrijft even over haar buik en glimlacht naar Inal. Heb je genoten van het duiken hier, vraagt zij? Ja, heel bijzonder. Gave dieren gezien, waar ik nog nooit van gehoord had. Muck-Diving is very special, zegt ze. Ja, zeker in Litter Street, denk ik. We hebben inderdaad op een bijzondere manier genoten van de duiken, maar zeker ook van het, voor ons, luxe resort. Daar is het tenslotte toch ook vakantie voor. Ik denk even aan onze laatste twee duiken. Vlak bij een lekkend olievat, op 5 meter diep, zit een prachtige frogfish. Ik kijk nog even naar een opstijgende oliedruppel. Van bovenaf had ik de vlekken al op het water gezien, niemand die er aandacht aan besteed. We zien een prachtig, vrij groot oranje zeepaardje. Verderop wandelen vijf paarse zee-egels, blauwgestipt oplichtend, over de kaal ogende zeebodem. Ertussenin, bescherming genietend van de stekels, zie ik zeker zes soorten kleine visjes meezwemmen. Een ervan is de goud-zwart gekleurde kardinaalvis. Een felgekleurde platworm kruit gemoedelijk over eer stuk jute. Inderdaad, Muck Diving is very special.