24. Point Zero

24. Point zero. Woe 28 maart. We verlaten Lembeh Island. Natascha zwaait ons uit. Op de boot zit ook John, uit Singapore. We hebben gevraagd of hij mee wilde op onze privé charter, dat wilde hij wel. John heef een week vakantie en fietst op zijn mountainbike rond op Noord Sulawesi. Achterop heeft hij een tasje van 10kg, waarvan zes er fietsspullen zijn, lacht hij. Ik bekijk zijn fiets: gewone Mtb, gewone banden erop. Houdertje voor telefoon en gps. Waarvoor is die derde houder, vraag ik. Go-pro, maar ik ben mijn oplaadsnoertje vergeten, dus maximaal 10 filmpjes deze keer. We komen aan in de haven van Bitung en stappen in onze privé taxi, lekker luxe voor €15 een anderhalf uursrit naar Manado, want we moeten op tijd het vliegtuig hebben naar Makassar. We rijden langs een groot monument, veel souvenirstalletjes erbij. Point Zero, staat erop. Nul graden op de wereldbol, precies op de evenaar, een heel apart punt dus op deze aardkloot. Snel een fotootje. De vlucht naar Makassar (zuid Sulawesi) heeft, uiteraard vertraging. Dan nog een taxi naar Bira; vijf uur in de auto op een tweebaans drukke weg. Al toeterend zigzagt onze chauffeur zich door de drukke straat. We zien eindelijk de rijstvelden. Na twaalf uur reizen komen we uiteindelijk aan in Bira. Het was een spontaan idee om hierheen te gaan, altijd leuk toch. Eigenlijk wilden we nog iets zuidelijker, naar Selayar Island. Schijnt dat je daar prachtig kan duiken. Helaas was de enige dagelijkse vlucht erheen al weg, die van morgen vol en die van overmorgen had nog maar één plek. Bira ligt nog net op het vasteland van Sulawesi. De streek staat bekend om botenbouw en witte stranden, dus misschien toch nog een dagje strand voor Angèle. De taxichauffeur, die ons van Makassar naar Bira zou rijden, was blij met deze opdracht en wij ook. Zes uur in in overvol Suzuki busje zagen we niet echt zitten. Dan maar €30 extra betalen. Het laatste uur, in het donker, heb ik maar niet meer meegekeken naar zijn inhaalakties. Grappig detail: hij sprak geen woord Engels. Onderweg hebben we hem maar op een etentje getrakteerd, en aan het eind op een bakje koffie; dat kon er nog net vanaf, haha. Doodvermoeiend, maar heerlijk, dat reizen Morgen duiken? Nee, morgen effe een rustdag!