25. From Bira to Bara and back

25. From Bira to Bara and back. Do 29 maart. Om 8:00 uur klopt Didi op onze deur...hebben we zó lang geslapen? Hij is de local duikgids, waarmee we morgen op stap gaan. We praten anderhalf uur met hem, spreken prijs en duiktijd af. Normaal duikt hij maar 50 minuten (zoals velen hier), maar dat vinden wij te kort. We mogen uiteindelijk langer blijven, maar hij gaat na 50 minuten omhoog. Dat vinden wij best. We zijn benieuwd hoe het zal zijn. We pakken wat spullen in onze rugzak, waaronder 2,5 liter water en wandelen via een kleine weg naar Bara, een gehucht in de buurt, waar super mooi strand moet zijn. We slaan linksaf bij het voetbalveld, waar, al grazend, de geiten overheen lopen en horen soms wat ritselen in de struiken. Apen, maar we zien ze niet. Overal langs de kant weer plastic. Ineens weer wat bebouwing, allemaal kroegen, meiden, karaoke...hmm, de rosse buurt? Dat is in deze overwegende moslim gemeenschap natuurlijk niet ín het dorp toegestaan (maar wel erbuiten natuurlijk). We hadden ook al gezien dat het bier op ons menu geschrapt was, maar je kon het wel bestellen, haha. De ene kroeg na de ander, meiden roepen ons na en giechelen als ik op ze afloop en ze allemaal een hand geef. My name Lili, my name ashi. Verder komen ze niet in het Engels. We zwaaien ze na en lopen verder. Dan, na een dik uur lopen, komen we in Bara. Veel meer dan wat resorts bij elkaar kun je het niet noemen. We lopen het strand op: hagelwit. Er is bijna niemand. Prachtig. We kijken wat rond (alweer lunchtime) en ploffen bij een resort neer, schitterend uitzicht over de Floreszee. We zien de eilanden Liukang en Kambing al liggen; in de verte ligt Pasi en daarachter Selayar. De lunch valt tegen; straks maar weer in ons eigen guesthouse, dat smaakte gisteren voortreffelijk. Ineens horen we Nederlands achter ons. Ik draai me om. Dat hebben we al lang niet meer gehoord, zeg ik tegen de drie dames van pensionada-leeftijd. Drie zussen en een broer, allen Indonesisch uiterlijk, vertellen ons dat ze op zoek zijn naar hun roots. Moeder kwam van Java en vader uit Makassar (zuid-Sulawesi). Ze struinen de kerkhoven af, op zoek naar familie namen en krijgen daarbij veel support van de plaatselijke bevolking. Het leverde weinig op, tot nu toe, maar ze hebben wel ontdekt dat ze familie zijn van een vroegere sultan. Nu hebben ze een rustdag aan het strand. “Niet in Holland vertellen hoor”, lachen ze. Prachtig, om zo met je familie twee weken op speurtocht te gaan. Ik moet toch dat brussenweekend naar Praag maar eens snel plannen, neem ik me voor. We moeten weer opstappen, want we willen voor het donker weer terug zijn. We wagen het erop, -het is inmiddels eb geweest-, en proberen via het strand terug te lopen. Het zand is felwit, de zee lekker warm (29 graden), links van ons een rotswand met af en toe een krabbetje dat wegschiet. Lekker windje, zon in de rug. Een romantische strandwandeling van een uur. We komen één iemand tegen (Blanke). Soms moeten we tot onze knieën door het water. Het wordt langzaam weer vloed. We kunnen er nét langs, af en toe. Op het strand van Bira weer aangekomen, lopen alleen maar Indonesiërs, meest jonge mensen. Een jongen maakt een foto van een meisje (vriendin?) met een witte hoed. Een andere jongedame (zus?) staat erbij en kijkt ernaar. Als ze ons zien aankomen, willen ze gelijk op de foto. Waarom ook niet, wij maken zo vaak foto’s van mensen hier. Toch voelt het raar. Een stuk verder weer mensen die met ons op de foto willen, daarna weer. Grappig is dat. We lachen hartelijk op alle kiekjes. We blijven zitten totdat de zon helemaal onder is. Dan slenteren we weer naar ons guesthouse. Het is weer tijd voor een overheerlijk diner. Ajam rica rica. Overheerlijk. Ik vraag het recept en Shanti, de vrouw des huizes, komt met een bord aangelopen waarop alle ingrediënten liggen. Wat we niet kennen, mogen we proeven, zoals Bawang Mera, Kamiri en Daun Pandan. Uitvoerig vertelt ze hoe we het thuis moeten klaarmaken. Als het straks half zo lekker is als hier, kan ik dik tevreden zijn. We nemen nog een verse gemberthee, en dan naar bedje.