26. Goat Island

26. Goat island. Vrij 30 maart. Vandaag, goede vrijdag gaan we weer duiken. Dedy (dus niet DIdi) haalt ons op en brengt eerst onze spullen op de brommer naar de haven en dan ons, een voor een. We stappen, via een halsbrekende klimpartij, op zijn boot, ong. 12 meter lang. Twintig flessen staan in het gelid, achterin een benzine compressor. Dat scheelt sleepwerk. Ari is onze gids vandaag. Dedy zelf duikt even niet, ons is niet goed duidelijk waarom niet. Hij wil ook een oppervlakte interval van minstens twee uur. Wij vinden het best. We varen naar goat Island, een onbewoond eilandje. Mensen uit de buurt ‘parkeren’ daar hun geiten. Als ze er een nodig hebben, dat pikken ze er eentje op. De geiten kunnen geen kant uit op het, overigens groene eiland. Eigenlijk heet het Pulau Kambing. De duikplek heeft de veelbelovende naam ‘Eagle Rock’, maar de stroming staat verkeerd, dus we duiken nu langs ‘the South Wall’. Ons boekje belooft ons: hamerhaaien, walvishaaien, stierhaaien, zilverpunt haaien, duivel roggen en reuze manta’s, maar als ik verder lees zijn deze er tussen juni en september...helaas, pindakaas. We komen één witpunthaai tegen, verder drie slakjes, vier verschillende murenes, en verder honderden blauwe trekkersvissen, kleintjes allemaal (gelukkig). Het is mooi, maar ik vind het niet super bijzonder. De tweede duik is heel anders, stukjes koraal, soms gebleekt (door Global warming) of helemaal vergruisd (door dynamiet visserij) en heel veel rondzwevend plastic. Voor mij is het moeilijk om te genieten van deze plekken. Angèle merkt het gelijk bij mij, tja, wat wil je na 32 jaar verkering. We lunchen tussen de duiken door op Palau Liukang, eten heerlijke vis (sorry vis) en snorkelen nog wat rond het eiland met felwit zand. Rond half vier worden we op het strand van Bira afgezet. We ploppen neer, moe van de hitte. We willen slapen en een colaatje. Mister, foto? Een jongeman, Alif genaamd, wil graag met ons op de foto. Zijn vriendin ook. En diens vriendin ook. En dan ‘breekt de hel los’, haha. Iedereen wil met ons op de foto, en niet één, maar gelijk een stuk of vijf, zes. Smile, denk ik alleen maar. Tja, wat wil je, op het hele, drukbezette strand (voor onze begrippen hier dan) zijn wij de enige niet-Indonesiërs. Vooral mijn blonde vrouw doet het natuurlijk voortreffelijk op de kiekjes (hoewel ze haar zonnebril op laat). Haha, we voelen ons een echte toeristische attractie. De sfeer blijft echter heel gemoedelijk, beleefd. We voelen ons absoluut niet lastig gevallen, vinden het gewoon amusant. De kiekjes sessie is ten einde en we genieten van een prachtige, romantische zonsondergang. Ik kijk, met verliefde ogen, naar mijn vrouw. I love you, i love Indonesia. Life is wonderful.