32. Kens

32. Kens. Do 5 april. Gelukkig is er een twee persoons kamer vrij, dus we verkassen naar een ander gebouwtje. Er staat een koelkast in en er is airco, lekker. Dan op de fiets naar het noorden. Cairns (spreek uit: kens) heeft een fietsroute van 8.4 km en die volgen we dus. De stad is recht toe, recht aan ingedeeld, mooie vierkantjes dus overzichtelijk. De straten zijn vaak tweebaans. Goed asfalt en schoon. Hoge gebouwen in het centrum, maar niet veel. Binnen 5 minuten zit je al in de buitenring. Grote houten villa’s, flinke tuin eromheen en overal houten schuttingen. Meestal een garage én carport. Precies zoals ik me Australië had voorgesteld, zegt Angèle. Overal groen, zelfs het gras; volgens mij van een zon en hitte bestendig soort. We fietsen langs een beekje en belanden ineens in een groot park. Hoge bamboebomen, zeker 10 meter, staan in groepjes bij elkaar. In een grotere beek -bruin water-, zwemmen een soort trompetvissen en puffers, maar het is zoet water. Er zwemmen ook krokodillen, zegt een voorbijganger, maar ik zie ze niet. Ongemerkt zijn we in de botanische tuin van ‘Kens’ beland. We parkeren onze fiets bij het bezoekerscentrum en nemen een cappuccino en maaltijdsalade. In een hoek zitten een tiental pensionados een rieten mandje te vlechten, onder aanwijzing van een aboriginal. Daar zitten wij over tien jaar ook bij, denk ik hardop. Angèle schiet in de lach. We wandelen door de thematisch opgezette tuin: prehistorisch regenbos, aboriginal plants, kruidentuin. We zien aan welke planten de pepers, nootmuskaat en vanille groeien. Weinig mensen in het park, overal schaduw, heerlijk. We fietsen verder, passeren het vliegveld en bereiken weer de rand van de esplanade. Zoeken een plekje bij het zwemstrand en luisteren naar de live muziek, want overal is festival terrein. Als we door het centrum wandelen, zien we in de mangrove achtige bomen grote vleermuizen hangen. Opzijnkop aan de hoogste takken slapen ze. Bij een windvlaag fladderen ze even, je ziet dan de gele buikjes en de enorme zwartbruine vleugels. Allemaal Dracula’s in de boom, zegt ik hardop. Ik zie naast me iemand huiveren. Het is een prachtig gezicht. Het zijn er tientallen, nee, honderden. Bij schemer fladderen ze uit. Omg, wat zijn die groot. Geen nood, ze eten enkel insecten. We slenteren verder. Veel oude gebouwen kent de stad niet; je kunt ze op twee handen tellen. We lopen weer terug naar het festivalterrein, hangen wat rond bij het podium, waar new wave en indie-roots muziek wordt gepeeld. Het is er druk, overal weer mensen met kinderen. Geen alcohol. De sfeer is super gemoedelijk. Op ons gemakkie fietsen we weer terug naar Geckos. Good night. Ik ben enigszins verbaast als ik antwoord krijg van een jong stelletje. Er is toch nog hoop voor de jeugd. Smile.