27. Mister, foto?

27. Mister, foto? Za 31 maart. We worden wakker om tien voor zeven, de airco staat op een heerlijk verkoelende 28 graden. Ons ontbijt vandaag is toast, twee spiegeleieren en een bord vol koude papaya. Natuurlijk een kopje koffie erbij, westerlingen als we zijn. Eriq, de eigenaar komt bij ons zitten. ‘Tjonge, jonge’, lacht hij. Hij kent nog wel iets Nederlands, van zijn vader geleerd. “Bieter één foogul in die haand, dan tien in die lug”. Wij zijn het roerend met hem eens. Shanty, zijn vrouw komt erbij zitten. We praten over van alles. Ze spreekt redelijk goed Engels. Ze is moslima, maar vroeger rookte ze en dronk ze. Ze verteld over haar huwelijk, problemen met haar zoon, haar losbandige jeugd. Dan schiet ze in tranen. Haar zoon heeft een soort van (zou Pien zeggen) verlatingsangst ontwikkeld, toen ze voor drie maanden naar Bali was vertrokken, haar kinderen achterlatend. Angèle gaat, troostend, bij haar zitten. We horen haar verhaal aan, proberen haar wat advies te geven (waar ze ons ook om vraagt) en zijn onder de indruk van haar openheid. Een bijzonder begin van de ochtend. We lopen naar de eerste Warung (eethuis) die we tegenkomen en huren een brommer (Combi zaak). We hoeven geen formulier in te vullen, niets vooruit te betalen, zelfs geen legitimatie te tonen. De jongen legt ons uit hoe alles werk en we tuffen weg, zonder helm, want die waren op. We gaan op weg naar Apparalang Beach, tip van Eric. Na een poosje verlaten we (gelukkig) de drukke hoofdweg en volgen een rustig, goed geasfalteerde weg dwars door ...the middle of nowhere, zo noem ik het maar. Palmbomen, bananenbomen, soms prachtig uitzicht op zee. Dan rijden we een dorp binnen, de diverse kleuren van de houten Minahassan huizen, veelal gebouwd op palen, vallen ons gelijk op. Idyllisch is het perfecte woord. We dalen een steile weg af, soms zand en keien. Druk tegenmoetkomend verkeer. Na een kwartier komen we op een soort parkeerplaats, midden in het palmbos. We lopen door een soort souvenirstraatje, links Warungs, rechts hoedjes, en kleine stalletjes. Dan ineens, een prachtig uitzicht over de kliffen van de oostkust. Mister, foto? Ja, weer op de foto, een, twee, drie, wel vijftien keer. Iedereen wil met ons op de foto. Tja, wéér zijn we de enige niet-Indonesiërs op dit Valkenburg-achtingen plekje natuur. Ik zie de fossiele afdrukken in de rotswand. Je kan hier, via een soort springplank, wel 20 meter naar beneden, de zee in duiken. Dan, plots, zien we een lange vin in de verte. Mola-mola! Dat kan niet waar zijn. Eromheen...dolfijnen? Nee, daar zijn ze te groot voor. Pilot whales zijn het (grienden). Ze zwemmen met de Mola-Mola mee. Schitterend, zelfs op afstand, om te zien. Alle Indonesiërs zijn druk bezig met selfies en familiekiekjes. We genieten van dit bijzondere schouwspel op zee. Dan lopen we weer verder. Na nog eens vijftien fotokiekjes met ons vervolgen we onze weg naar Kampongpasar, aan de westkust, bekend om de botenbouw. We volgen een prachtige weg, langs rijstvelden en aanschouwen de ijzerhouten schepen die hier met de hand gebouwd worden. Een vissersboot van 20 meter wordt in drie maanden door vier personen gebouwd. Ook de live-aboard schepen, grote zeilschepen van 38 meter, komen hier vandaan. Sommige schepen zijn helemaal van hout, zelfs de spijkers zijn hout. Uiteraard is de schroef van metaal, messing lijkt het wel. We klimmen op een van de in aanbouw zijnde schepen. Het mag, uiteraard. Je voelt de spatten van de branding al op je gezicht, zo dicht op het strand liggen ze. Terug op de brommer naar Bira slaan we, vlak vóór de haven, de strandweg af. Overal hutjes, warungs, soms wat kleinere ressorts, allemaal voor locale toeristen. Het strand ligt bezaaid met plastic, wat zonde. We stoppen bij een kleine Warung, nemen plaats op een overdekt vierkanten podium en eten en drinken wat. De eigenaar, een 30 jarige vrouw, veegt het strand aan. Dat doet ze 2x daags. Ik geef haar een pluim hiervoor en ze straalt helemaal. Wéér geen toerist om ons heen. We blijven tot vlak voor zonsondergang, want we willen niet in het donker terugrijden. Morgen komen we hier terug. We worden uitgezwaaid als we wegrijden. Smile.