Día dieciocho. Whale-tour
Door: Marsieblub
Blijf op de hoogte en volg Marcel
24 Maart 2017 | Costa Rica, Uvita
Día dieciocho. Whale-tour.
Om half zeven rinkelt mijn iPhone, steun en toeverlaat op deze reis. Ik gebruik m als horloge (het bandje van mijn duikcomputer heeft het begeven), als wekker, als kaart (Google Maps is onontbeerlijk), voor app- en skypecontact met thuis en Azië (Pien), waarbij de wereldklokken erg handig zijn (niemand wakker bellen), als foto-en filmtoestel, om te internetten, hostels te boeken....oké, duidelijk dus. Vroeger zei ik altijd: je hebt alleen je paspoort en creditcard nodig als je op reis gaat. De iPhone is vast onderdeel geworden van dit korte lijstje! Ik bewaak m zorgvuldiger dan mijn geld.
Ik kijk naar Angèle. Die is al klaarwakker. Walvissendag! Yeah! Ze glimlacht. Onze gids komt ons oppikken en als we op zijn kantoor de passagierslijst hebben ingevuld (just your first name) en onze dollars hebben neergelegd, kunnen we vertrekken. Vanwege de ferme branding moeten we één voor één (met 5 Franse meiden erbij) de boot in. Nu nog door de golven, 2 meter hoog, zien te komen. De reddingsvesten moeten aan. Dat beloofd wat. De 500pk Yamaha loeit, de,boot klapt keihard op het water, nogmaals en we zijn er doorheen. De vesten mogen weer uit. We varen snel, dan weer wat langzamer. Iedereen kijkt gespannen om zich heen. Niets. Wat naar links, dan weer naar rechts. Niets. Verderop ziet de zee er iets anders uit. Niets. Drie Franse meiden liggen al met gesloten ogen van de zon te genieten. In de verte zien we vogels in de zee duiken. We varen erheen. Dan ineens, een hele school dolfijnen. Prachtig. Ze zwemmen voor de boot uit, schieten langs, soms alleen, getweeën of met z'n drieën naast elkaar, prachtig synchroon. De vogels eromheen schieten als pijlen uit de lucht, duiken de zee in en komen meestal met hun buit weer boven dobberen. Even een klunzige aanloop en weg zijn ze weer. Vanonder onze boot schiet een groep vliegende vissen vlak over het water weg, net zwaluwen, laag scherend over het water. We genieten zeker een kwartier lang van de dolfijnen. Nee, je mag niet het water in. Sinds 2006 is het verboden om met de dolfijnen te zwemmen. Dan ineens zijn ze weg. En wederom, lots of nothing. We varen naar een rotspartij en snorkelen wat rond. Inmiddels is het water weer van helderblauw veranderd in groen, geen goed teken.
Inderdaad is het zicht beperkt, maar we zien wel een paar joekels van papagaaivissen, een school huppeldepup, een triggerfish, wat poetsvissen en glasvissen. Terug naar het strand komen we nog twee kleinere lederschildpadden (tortuga Baula) tegen, bekend vanwege hun prachtige schilden. Gelukkig zijn ze hier beschermd. Geen walvis gezien, maar we zijn beide tevreden met deze mooie tour. Of je mag roken op de boot, vraagt een Frans meisje? Nee, dat mag niet! Pura vida! Ik glimlach.
Om half zeven rinkelt mijn iPhone, steun en toeverlaat op deze reis. Ik gebruik m als horloge (het bandje van mijn duikcomputer heeft het begeven), als wekker, als kaart (Google Maps is onontbeerlijk), voor app- en skypecontact met thuis en Azië (Pien), waarbij de wereldklokken erg handig zijn (niemand wakker bellen), als foto-en filmtoestel, om te internetten, hostels te boeken....oké, duidelijk dus. Vroeger zei ik altijd: je hebt alleen je paspoort en creditcard nodig als je op reis gaat. De iPhone is vast onderdeel geworden van dit korte lijstje! Ik bewaak m zorgvuldiger dan mijn geld.
Ik kijk naar Angèle. Die is al klaarwakker. Walvissendag! Yeah! Ze glimlacht. Onze gids komt ons oppikken en als we op zijn kantoor de passagierslijst hebben ingevuld (just your first name) en onze dollars hebben neergelegd, kunnen we vertrekken. Vanwege de ferme branding moeten we één voor één (met 5 Franse meiden erbij) de boot in. Nu nog door de golven, 2 meter hoog, zien te komen. De reddingsvesten moeten aan. Dat beloofd wat. De 500pk Yamaha loeit, de,boot klapt keihard op het water, nogmaals en we zijn er doorheen. De vesten mogen weer uit. We varen snel, dan weer wat langzamer. Iedereen kijkt gespannen om zich heen. Niets. Wat naar links, dan weer naar rechts. Niets. Verderop ziet de zee er iets anders uit. Niets. Drie Franse meiden liggen al met gesloten ogen van de zon te genieten. In de verte zien we vogels in de zee duiken. We varen erheen. Dan ineens, een hele school dolfijnen. Prachtig. Ze zwemmen voor de boot uit, schieten langs, soms alleen, getweeën of met z'n drieën naast elkaar, prachtig synchroon. De vogels eromheen schieten als pijlen uit de lucht, duiken de zee in en komen meestal met hun buit weer boven dobberen. Even een klunzige aanloop en weg zijn ze weer. Vanonder onze boot schiet een groep vliegende vissen vlak over het water weg, net zwaluwen, laag scherend over het water. We genieten zeker een kwartier lang van de dolfijnen. Nee, je mag niet het water in. Sinds 2006 is het verboden om met de dolfijnen te zwemmen. Dan ineens zijn ze weg. En wederom, lots of nothing. We varen naar een rotspartij en snorkelen wat rond. Inmiddels is het water weer van helderblauw veranderd in groen, geen goed teken.
Inderdaad is het zicht beperkt, maar we zien wel een paar joekels van papagaaivissen, een school huppeldepup, een triggerfish, wat poetsvissen en glasvissen. Terug naar het strand komen we nog twee kleinere lederschildpadden (tortuga Baula) tegen, bekend vanwege hun prachtige schilden. Gelukkig zijn ze hier beschermd. Geen walvis gezien, maar we zijn beide tevreden met deze mooie tour. Of je mag roken op de boot, vraagt een Frans meisje? Nee, dat mag niet! Pura vida! Ik glimlach.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
