Día diecisiete. Uvita

Día diecisiete. Uvita
Onze volgende stop in het Parque Nacional Marino Ballena. Volgens de Lonely Planet kun je hier walvissen spotten, een grote wens van Angèle. Als we, na slechts drie uur reizen, in ons hostel zijn aangekomen, krijgt ze twijfels, met name na het zien van de prijs voor de tour. Kans dat je walvissen ziet is 30%, zegt de vriendelijke dame bij de receptie. Tja, we moeten eerlijk zijn. Hmm, $70 pp. Kom op joh, het is vakantie. Dan maar een dagje overwerken. Haha. Pura vida! We boeken de toer en stappen op de fiets, nou ja, fiets. 'It Rolls, but it's no Royce', zeg ik, voordat ik de ketting op voor en achtertandwiel leg. Be careful, it has no brakes. Dat lijkt me geen overbodige waarschuwing. Ik wil wegspurten, maar de fiets (nou ja, roldinges) trapt gelijk door. Of we m wel overal op slot willen zetten, roept juffie ons na. Wie zal zo'n ding nou stelen?
Na 500 meter zien we een Soda (=eenvoudige eetgelegenheid). We kijken elkaar aan en parkeren de fiets tegen een paal, niet op slot natuurlijk. Een slanke Tica, die zijn hier best uitzondering, komt de bestelling opnemen, in perfect Amerikaans. Haar, overduidelijk, gebleekte tanden stralen mee met haar lach. Ja, ze heeft met haar man in Texas gewoond, maar nu hebben ze een hamburgertent hier geopend. Haar kleine dochtertje hangt aan haar been. Ze negeert haar, vriendelijk. Klanten gaan duidelijk even voor. We krijgen een overheerlijke vegetarische hamburger voorgeschoteld, met chips. Mjammie! We fietsen door naar het strand, heuveltjes op lopend, want dat kan onze Rolls niet aan. We zetten de fiets nu maar wel op slot en vervolgen eenparig langs het strand, lekker in de schaduw van de kokosbomen. Kijk maar uit! Ja, ik denk terug aan Thailand, waar een kokosnoot vlak naast mij uit de boom viel. Je zal hem maar op je hoofd krijgen. Onze zweetporiën werken optimaal, zelfs in de schaduw. Het is eb. Een uitgestrekt strand. In de verte wat surfers, wachtend op de beste golf. We lopen het strand op. Het zand verbrandt bijna onze schoenzolen. Snel door naar de waterkant. Ook hier is het zand wat zwart, zoals bijna overal, vanwege de vulkanen.
In de verte ligt het strand in de vorm van een walvisstaart, tevoorschijn gekomen uit de zee. We ploffen neer op een palmboom, drinken weer een halve liter water en besluiten terug te keren naar onze fietsen. Veeeel te warm om nog verder te lopen. Terug in ons hostel. Een lekkere koude douche en wachtend op het avondeten, breekt het zweet meteen weer uit. Maar we hebben geluk: een tropisch onweer. Met bakken valt het uit de hemel. Even valt de elektriciteit uit. De stoffige goot veranderd in een klein beekje. Donder en bliksem. De mensen kijken blij, want dit betekent het einde van het droge seizoen. Ja, het land kon ook wel een fris buitje gebruiken. Als het morgen maar weer droog is.