Día veintidós. Un otra día en paraíso

Día veintidós. Un otra día en paraíso
Wederom een dagje duiken, maar eerst nog ons avontuur van gisterenavond. We hebben met Carlos, -gids van eergisteren-, afgesproken om een nachtelijke zwempartij tussen het oplichtende plankton te doen. Ooit hebben we dat al eens in Indonesië gedaan en dat was best gaaf. We kunnen beter geen waardevolle spullen meenemen, want we moeten alles op het strand achterlaten. Carlos organiseert deze uitstap privé. Ik gun hem de extra dollars van harte. We gaan in het donker weg bij ons hostel en ik wil eigenlijk geen lamp meenemen. Na tien passen blijft Angèle staan. Dit is mij te donker, zegt ze. IK ga een lamp halen. Ach ja, denk ik maar, als ze daarmee wat rustiger is. Met de Wakawaka in de hand gaan we weer op stap. Na 25 meter zien we iets dwars op de weg liggen; een slang. Geel en rood en wat bruin. Brrrrr. Dit is een Coralsnake. Red and yellow, kills a fellow (vertelt Carlos mij later). Jemig, zonder lamp was één van ons daar vast en zeker opgestapt. De beet is zeer pijnlijk en je moet dan binnen 5 uur in het ziekenhuis zijn. Whoow. Wat ben ik blij dat ik een verstandige (en wat bange) vrouw heb.
We treffen Carlos op het strand. Hij heeft zwemvesten meegenomen. We gaan op stap, een flink stuk over het strand in het pikke donker. Ik heb altijd een lamp bij me, zegt Carlos. Wíj dus ook, vanaf nu. Twee Engelsen gaan ook mee, evenals twee ticas; de dokter (een vrouw) en de nurse (een man) van het dorp. We zijn dus in veilige handen......denken we. We stappen het water in, dwars door de 1 meter hoge branding en dobberen in een donkere zee. Ineens voel ik iets aan mijn edele delen. Ik denk allereerst aan een grapje van Angèle, maar zij dobbert een stukje verder weg. Dan zie ik de nurse, die nu mijn achterste delen wil onderzoeken. PERDON??? Ik laat hem ff weten dat ik hier niet blij mee ben, maar hij blijft constant in mijn buurt. Wat een foute collega. Gelukkig kan hij niet zo goed zwemmen, dus ik doe een paar slagen en ben weer een tijdje van hem verlost. Ik blijf in de buurt van Angèle, daar kan ik verder ongestoord op mijn rug liggen dobberen. Onder een prachtige sterrenhemel zien we elke sparteling in het water weerkaatsen door de oplichtende plankton. Een fraai schouwspel. Na een uurtje spartelen, lopen we, via het strand, weer terug. Een handdoek heb je hier, ook s avonds, niet nodig.
Oh ja, het duiken vandaag. Boring, boring. Grapje. We zien weer zeker 25 witpunt haaien, 2 enorme zwarte schildpadden, grote groepen vis, zeer indrukwekkend hoeveel vis hier nog zit. Goed dat je in een zone van 3 km om het eiland heen niet mag vissen. Mooi dat ze die zone naar 10km willen uitbreiden. Costa Rica is zeer bewust van de noodzaak van natuurbehoud. Dat doen ze heel goed. Kunnen wij (hopelijk) nog jaren van de vissen hier genieten.