Día veinticuatro. Delfines
Door: Marsieblub
Blijf op de hoogte en volg Marcel
30 Maart 2017 | Costa Rica, Drake Bay
Día veinticuatro. Delfines
Vandaag is Lucía, eigenaar van ons hostel, jarig. Van de week vertelde ze dat ze als verjaardagscadeau een uitstapje heeft gekregen, een dolfijnentour. Onze belangstelling is gewekt en na wat info over de honderden dolfijnen, vragen we of we mee kunnen. Er is eigenlijk nog maar één plek vrij, maar het is een kennis van Lucía, dus het kan. We gaan dus mee met the Divine Dolphin Tour, een project dat zich sinds 1997 inzet voor de bescherming van walvissen en dolfijnen in CR. Ze doen ook veel onderzoek, ism biologen en vrijwilligers van over de hele wereld. Ze proberen het hele gebied tot natuurgebied te laten verklaren; een wetsontwerp lig momenteel klaar. Maar de commerciële visserij is natuurlijk tegen. De vrouw van de president ook, zegt Sierra Goodman, want die heeft connecties met de visserij. Sierra is dit project gestart, 20 jaar geleden. Vandaag gaat ze met ons mee. We weten natuurlijk niet wat we gaan zien, maar ik beloof jullie dat we pas terugkeren als we minstens 100 dolfijnen hebben gezien. En je mag me van alles over ze vragen. En wie weet, komen we nog andere zeedieren tegen. Pontificaal gaat ze op het voordek van de kleine boot zitten. En nu allemaal opletten, roept ze, want ik kan niet alles zien. Ze vertelt dat het natuurlijk lastig is om de hele plaatselijke visserij ineens af te schaffen. Momenteel hebben ze een visvrije 2-mijl zone rondom de kust en om het Isla de caño. Die willen ze uitbreiden naar 10 mijl, om vervolgens het hele gebied visserij-vrij te laten verklaren. Ze wijst al op de lange haaklijnen, waar we overheen varen. Deze zijn kilometers lang en er blijven niet alleen vissen, maar ook andere zeedieren, zoals schildpadden en zelfs ook dolfijnen aan hangen, die vervolgens verdrinken. Erger nog zijn de lange sleepnetten, die de hele oceaanbodem verwoesten. Voor mij bekende verhalen; ik heb de dvd's van Black-fish (een soortgelijke organisatie) thuis liggen. Alle duikers die ik in de afgelopen jaren heb gesproken, bevestigen de verhalen van de teruglopende visstand op aarde. Wat ben ik extra blij dat we morgen nog een duikdag op ons programma hebben gezet.
We varen, turen, varen, turen, stoppen voor een sanitaire stop en springen in het diepblauwe water. Geen bodem te zien. Geen kust te zien. Geen dolfijnen te zien. Het water is heerlijk. We klimmen weer in het bootje. Lucía, haar dochter, die met drie vriendinnen is langsgekomen, een Amerikaans stel een een zeer stille andere dame. Nancy, de dochter van Lucía is dolfijnentrainer in Seaworld, evenals haar vriendin. Een andere vriendin traint haaien. De derde vriendin doet Excursies met kinderen in Seaworld. Een bijzonder gezelschap dus. Ik kan lekker al mijn vragen stellen, want de meiden spreken, net als Lucía trouwens, vloeiend Engels. Dan ineens: dolfijnen. Dit zijn Spotteds, legt Sierra uit. Elke vlek telt voor één levensjaar. Zo kun je de opa's en oma's herkennen. Ze zijn heel kalm, jammer, want we hadden ze graag zien springen. Het zijn er een paar honderd. Je ziet slechts 10% boven water. Ze zien er klein en rank uit. We verlaten na een tijdje deze groep. We zien ze straks wel weer, zegt Sierra. Weer turen en varen en turen. Na anderhalf uur: Jippie, een groep Bottlenose dolfijnen. Ze zwemmen vóór, langs onder en achter ons bootje. Gave zwemmers. Een kleine groep, stuk of 100. Weer verder. Dan, na een uur, gejuich. Je ziet de spinners al vanaf ver. Hoge sprongen. Salto's voor en achterwaarts. Een grote groep, paar honderd. Geweldig om te zien. Ze schieten door het water. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Helaas blijven ze doorzwemmen, zodat we niet het water in kunnen. Whoow, wat een fraai gezicht om naar die sprongen te kijken. We volgen ze een hele poos. Verder gaan we weer. Even een pauze. Lekker het water in. Het is echt geweldig om, midden op zee, zo in het diepe blauw rond te zwemmen. Vlak voordat iedereen weer aan boord is, ik ben natuurlijk met Angèle de laatse, horen we Sierra roepen. Ik kijk recht van me en zie een manta voorbij zwemmen. Fantastisch. Kadootje. We gaan weer verder en zien een kleine groep (50) Common Delphins. Deze zijn veel grote dan die van daarnet. Op de terugweg natuurlijk nog de Spotted groep, die nu veel actiever is. Wat een hoeveelheid dolfijnen op één dag. Terug aan wal trakteer ik op een biertje. Gejuich bij de meiden. Salute!
Vandaag is Lucía, eigenaar van ons hostel, jarig. Van de week vertelde ze dat ze als verjaardagscadeau een uitstapje heeft gekregen, een dolfijnentour. Onze belangstelling is gewekt en na wat info over de honderden dolfijnen, vragen we of we mee kunnen. Er is eigenlijk nog maar één plek vrij, maar het is een kennis van Lucía, dus het kan. We gaan dus mee met the Divine Dolphin Tour, een project dat zich sinds 1997 inzet voor de bescherming van walvissen en dolfijnen in CR. Ze doen ook veel onderzoek, ism biologen en vrijwilligers van over de hele wereld. Ze proberen het hele gebied tot natuurgebied te laten verklaren; een wetsontwerp lig momenteel klaar. Maar de commerciële visserij is natuurlijk tegen. De vrouw van de president ook, zegt Sierra Goodman, want die heeft connecties met de visserij. Sierra is dit project gestart, 20 jaar geleden. Vandaag gaat ze met ons mee. We weten natuurlijk niet wat we gaan zien, maar ik beloof jullie dat we pas terugkeren als we minstens 100 dolfijnen hebben gezien. En je mag me van alles over ze vragen. En wie weet, komen we nog andere zeedieren tegen. Pontificaal gaat ze op het voordek van de kleine boot zitten. En nu allemaal opletten, roept ze, want ik kan niet alles zien. Ze vertelt dat het natuurlijk lastig is om de hele plaatselijke visserij ineens af te schaffen. Momenteel hebben ze een visvrije 2-mijl zone rondom de kust en om het Isla de caño. Die willen ze uitbreiden naar 10 mijl, om vervolgens het hele gebied visserij-vrij te laten verklaren. Ze wijst al op de lange haaklijnen, waar we overheen varen. Deze zijn kilometers lang en er blijven niet alleen vissen, maar ook andere zeedieren, zoals schildpadden en zelfs ook dolfijnen aan hangen, die vervolgens verdrinken. Erger nog zijn de lange sleepnetten, die de hele oceaanbodem verwoesten. Voor mij bekende verhalen; ik heb de dvd's van Black-fish (een soortgelijke organisatie) thuis liggen. Alle duikers die ik in de afgelopen jaren heb gesproken, bevestigen de verhalen van de teruglopende visstand op aarde. Wat ben ik extra blij dat we morgen nog een duikdag op ons programma hebben gezet.
We varen, turen, varen, turen, stoppen voor een sanitaire stop en springen in het diepblauwe water. Geen bodem te zien. Geen kust te zien. Geen dolfijnen te zien. Het water is heerlijk. We klimmen weer in het bootje. Lucía, haar dochter, die met drie vriendinnen is langsgekomen, een Amerikaans stel een een zeer stille andere dame. Nancy, de dochter van Lucía is dolfijnentrainer in Seaworld, evenals haar vriendin. Een andere vriendin traint haaien. De derde vriendin doet Excursies met kinderen in Seaworld. Een bijzonder gezelschap dus. Ik kan lekker al mijn vragen stellen, want de meiden spreken, net als Lucía trouwens, vloeiend Engels. Dan ineens: dolfijnen. Dit zijn Spotteds, legt Sierra uit. Elke vlek telt voor één levensjaar. Zo kun je de opa's en oma's herkennen. Ze zijn heel kalm, jammer, want we hadden ze graag zien springen. Het zijn er een paar honderd. Je ziet slechts 10% boven water. Ze zien er klein en rank uit. We verlaten na een tijdje deze groep. We zien ze straks wel weer, zegt Sierra. Weer turen en varen en turen. Na anderhalf uur: Jippie, een groep Bottlenose dolfijnen. Ze zwemmen vóór, langs onder en achter ons bootje. Gave zwemmers. Een kleine groep, stuk of 100. Weer verder. Dan, na een uur, gejuich. Je ziet de spinners al vanaf ver. Hoge sprongen. Salto's voor en achterwaarts. Een grote groep, paar honderd. Geweldig om te zien. Ze schieten door het water. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Helaas blijven ze doorzwemmen, zodat we niet het water in kunnen. Whoow, wat een fraai gezicht om naar die sprongen te kijken. We volgen ze een hele poos. Verder gaan we weer. Even een pauze. Lekker het water in. Het is echt geweldig om, midden op zee, zo in het diepe blauw rond te zwemmen. Vlak voordat iedereen weer aan boord is, ik ben natuurlijk met Angèle de laatse, horen we Sierra roepen. Ik kijk recht van me en zie een manta voorbij zwemmen. Fantastisch. Kadootje. We gaan weer verder en zien een kleine groep (50) Common Delphins. Deze zijn veel grote dan die van daarnet. Op de terugweg natuurlijk nog de Spotted groep, die nu veel actiever is. Wat een hoeveelheid dolfijnen op één dag. Terug aan wal trakteer ik op een biertje. Gejuich bij de meiden. Salute!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
