Día diecinueve. Naar Drake Bay

Día diecinueve. Naar Drake Bay
Om 6:10 staan we bij de bushalte. Om 6:20 uur: geen bus. Rustig wachten. Om 6:30 nog geen bus. Ik had ergens in de Lonely Planet gelezen dat degene die naar het zuiden van Costa Rica wil reizen, geduld moet hebben. Om 6:45 ga ik bij de soda, die nét opengaat, maar eens informeren. Ah, señor, el autobús para Palmar? Tja, die vertrekt om half acht. Grrr. Voor nop het ontbijt gemist. Ik kijk hoe een hondje oversteekt. Hij gaat eerst rustig langs de kant van de weg zitten. Wacht even, kijkt naar links, dan naar rechts, dagweercijfer naar links, net zoals wij vroeger op school geleerd hebben. Dan steekt ie over tot de helft, kijkt weer naar rechts en links en wandelt dan, helaas schuin, de andere straathelft over. Gezakt! Maar wel veilig aangekomen!!! Nog steeds geen bus. Het begint al warm te worden, en we zoeken de schaduw op. Zouden we de juiste halte hebben. Ik vraag het nogmaals aan een man op een brommer. Ja, je staat hier goed. Hoelaat de bus vertrekt? Ocho y medio. Grrr. Dik twee uur te vroeg. Dan komt de bus, we betalen €1,50 pp en twee uur later zijn we in Palmar Norte. Nee, nog een halte verder, zegt mijn buurvrouw, wanneer ik aanstalten maak om uit te stappen. Vriendelijke mensen! Onderweg heb ik kennis gemaakt met Pierre-thomas (Franse jongen) en met twee Deense meiden ( BFF). Ze gaan ook naar dezelfde plek. Gezamenlijk, met nog een ietwat gestresste Duitse jongen, nemen we een taxi, 30 minuten, naar Sierpe (€1,75 pp). Dan op de boot. Geweldige tocht! Eerst een uur over de rivier, vol met kikkerbeet, er schijnen ook kaaimannen rond te zwemmen, richting zee. We zien de mangrove bossen rechts en links. Prachtig. Dan ineens uitmondend in zee en nog een half uur langs de kust en we zijn in Drake Bay.
We worden opgewacht door Lucia, baas van ons prachtige verblijf, wat verder het binnenland in, maar schitterend rustig liggend in de natuur. Pierre-Thomas gaat met ons mee, want hij heeft niets gereserveerd. We plannen gelijk voor vanavond een night-walk in het Reserva Forestal Gondulfo Dulce. Dat blijkt geen verkeerde keus.
Om 19:00 staan we klaar voor de, bleek later, drie uur durende wandeling. We krijgen dikke hoge laarzen aan, die kunnen tegen slangenbeten. We zijn gewaarschuwd. We lopen door het pikdonkere secundaire tropische regenwoud en zien de ene tarantula na de andere. Supergiftige slangen, waar we bijna op trappen, giftige kikkertjes, vissende vleermuizen. Waden regelmatig door beekjes die dieper zijn dan onze laarzen hoog. Probeer dan nog maar eens zachtjes te lopen, slop, slop, slop. Kijk, een Mexican Mouse (arriba). Daar weer een zeer giftige bananenspin. We waden weer door de beek, onze gids zoekend. Wat zoek je? Een nest van een kaaiman. Angèle hééft het niet meer. Ze knijpt in m'n arm. Prachtige rupsen -niet aanraken-, schorpioenkevers, lichtgevende vliegende torren, hagedissen; we kijken onze ogen uit. Thuisgekomen gieten we een halve liter frisdrank naar binnen en sluiten af met een biertje. Ik droom van lichtende oogjes.