16. Noord-Sulawesi

16. Noord-Sulawesi. Di 20 maart. Na een korte nacht verlaten we ons muffe hotel. Top was de hagelslag die ze bij ontbijt hadden. Binnen 10 minuten zijn we met de taxi, nu de helft goedkoper, op het vliegveld voor vlucht nr. 10. We wandelen door de vele controles, die volgens mij niet altijd top zijn, want laatst had ik mijn zakmes nog bij me en geen enkel alarm ging af. We wandelen naar de gate en wat blijkt: final call. Snel de bus in, voor het eerst, en stappen in de 737. Bijna vol: 200 man. Op naar Manado. Voor het eerst vele blendas om ons heen. We babbelen met een instructeur uit Plymouth, die op Oost-Timor werkt. Hij verdient daar $1.000 per maand, plus kost en inwoning...niet slecht. Manado is druk, rommelig en, op het oog, schoon. We nemen de public ferry, die lig midden in de grote pasar (markt). Het is één vieze chaos, we zien ratten, smoezelige stalletjes, er rijden nog paard en wagen. 1,2 miljoen mensen opgepropt, geen hoogbouw. Verrassenderwijs is het eten in het stalletje heerlijk. We ontmoeten divemaster Andy, die zich Jack (Sparrow) laat noemen, leuke vent, verlegen vrouw, zoontje en dochter. We vragen hem het hemd van zijn lijf over duiken en veel meer. Dan is het tijd. De ferry is een drijvend wrak, volgestouwd met grote waterflessen, eten, houten balken, cement en badkamertegels. Alles wordt naar het eiland versleept. We zouden 14:00 uur vertrekken, dat wordt uiteindelijk 15:45 uur, want we moeten op hoog water wachten. Zodra we wegvaren, lopen we haast onmiddellijk vast op de zanderige bodem. Vol gas, links en rechts manoeuvrerend, punteren aan de voorkant en we zijn weer los. Dit herhaalt zich nog 2x. Het water is troebel, overal drijft plastic, ondanks de grote netten die door de gemeente in de riviermondingen zijn gelegd. De mensen worden massaal voorgelicht over de relatie toerisme-inkomsten, maar de gewone man trekt zich hier nog niets van aan, helaas. Als we aankomen op Pulau Bunaken is het water diepblauw gelukkig. Hier is geen vervuiling, lacht de eigenaar van de bungalow homestay. We zaten een uur naast hem en zijn vrouw en dochter op de boot. Supervriendelijk. We hebben een huisje aan het strand. Langs de mangroves kijken we zo de Celebes zee op. Een droomplek. Alle eten inclusief. Relaxt. We hebben een super-plus vakantiegevoel, lezen en eten wat, babbelen wat met Australische en Duitse gasten, de Fransen spreken nauwelijks Engels helaas. Totaal zijn er, met ons erbij, 9 gasten. Wij zijn de enige Scuba-divers, dus morgen weer een privé boot. We duiken (haha) vroeg ons klamboe-hemel bed in. Selamat tidur.