Mandarin City

Dag 5. Mandarin City. Vandaag weer twee mooie duiken op het programma. Beat is ziek, dus Kate is alleen. Zij duikt nu samen met David. David is een jonge Portugese zakenman (35). Hij is eigenaar van 8 appartementen in Porto...ja, als er een goede voetbalwedstrijd is, kan ik bij hem huren, met 20% korting. Lijkt me leuk, als we winnen van Real Madrid, volgende tegenstander: Porto. Dream on, zegt David en ik denk dat hij gelijk heeft. De duiken zijn mooi, maar we zien geen bijzondere dingen. Eindelijk kan ik wel een red-theeth Blue triggerfish fotograferen. Ik noem ze ook wel eens “hosenscheisser”, omdat het angsthazen zijn. Voordat we uit gaan eten (ja, ons hotel heeft nog steeds geen eten), gaan we snorkelen in Mandarin City. Op 100 meter van ons hotel, tegen de kade aan, waar alle boten aangemeerd zijn, kun je mandarijnvissen spotten. Het schijnen er veel te zijn. Deze bijzonder mooie, kleine vissen, zijn overdag verscholen. Als het begint te schemeren, hierzo rond half zes, komen ze langzaam uit hun holletjes en gaan op zoek naar een vrouwtje. Eenmaal gevonden en goedgekeurd, zwemmen ze samen een tiental centimeters omhoog, tegen elkaar aangedrukt. Ineens spuit het mannetje een wolk sperma, waar het vrouwtje vervolgens doorheen zwemt. Binnen enkele minuten is het weer afgelopen. Al snorkelend kan ik af en toe een foto maken, want ze zitten maar twee meter diep. We zien heel veel mannetjes, hier en daar een vrouwtje, maar de paringsdans krijgen we helaas niet te zien; waarschijnlijk houden ze niet zo van publiek. Wat een supergave vissen zijn het toch. We dineren samen met Beat en Kate en ik weet ze ws te verleiden om een weekend in de Oosterschelde te komen duiken, leuk toch? Morgen gaan we een of twee dagen naar Pulau Hatta, waar de Nederlanders niet zo’n fraaie geschiedenis mee hebben. In de tijd van de VOC leverde de nootmuskaatprijs veel geld op. Het werd voor 320x de waarde verkocht (dank voor je speurwerk, Richard). Alleen op de Banda eilanden werd dit geproduceerd. De Engelsen vormde steeds een bedreiging voor deze monopoli- positie (overigens net als de Spanjaarden en de Portugezen). Dus probeerden de Engelsen de binnenlandse bevolking op te zetten tegen de Hollanders. In ruil voor samenwerking, beloofden ze bescherming en wat nog meer. Vanwege deze dreigende opstand, alsook de precedentwerking ervan, organiseerden de Hollanders een strafexpeditie. Toen de Engelsen daar lucht van kregen (en hoorden dat zij in grote minderheid waren), verlieten ze hun nieuwe vrienden op Pulau Hatta. De expeditie van de Hollanders ging gewoon door en eenmaal op Hatta lieten ze niemand meer in leven, als waarschuwing voor de andere eilandjes. Deze waarschuwing heeft lang gewerkt. Dus daar gaan we morgen heen. “Don’t mention the war”. (Vrij naar ‘Fawlty Towers’).