Wachten

Dag 26 en 27. Wachten. Drie dagen niets doen, wat een straf. Het gaat redelijk makkelijk, want ik kan niet veel. Onherroepelijk komt een gedicht van Michel van der Plas weer in herinnering:
Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.
Angèle voorziet mij van papaya, mangostin en meloen en regelmatig wordt ik ‘uitgelaten’ voor een korte wandeling richting ontbijt, lunch of diner, die overigens niet erg gevarieerd zijn hier. Het glaasje sirsak vormt een aangename afwisseling op de vele slokken water en oploskoffie, want hoewel the Lonely Planet hoog opgeeft van de koffie-kwaliteit in dit hotel, krijgt het zwarte goedje nog niet eens een voldoende van ons. De bediening is allervriendelijkst, maar het duurt toch bijna een uur voordat het bordje mie goreng verschijnt. Gelukkig heb ik Candy Crush kunnen downloaden, maar na 250 levels wordt het toch ietwat saai. Lezen gaat slecht; ik kan me maar slecht concentreren en de letters dansen in het rond. Zelfs het brilletje biedt geen soulaas. Ineens ontdek ik dat ‘Netflix’ werkt, dolgelukkig begin ik aan een aflevering, maar dan loopt alles weer vast. Mindfullnes helpt me weer focussen...nog één dagje, en dan nóg een, en dan.... Hopelijk zijn mijn bloeduitslagen weer op peil, dan hoef ik niet onder medische begeleiding naar huis. We wachten en wachten. Ondertussen regent het hier flink, maar dat maakt ons helemaal niets uit. Gelukkig worden de tintelingen in tong en wang stukken minder en ook het dode gevoel in mijn pink neemt af. Ook merk ik dat de kracht in mijn rechter arm weer terugkomt, allemaal goede tekenen. Wat een muggeprik toch kan veroorzaken. Ik kijk al uit naar een duikvakantie in IJsland, het enige land ter wereld zonder muggen. Een Ping op mijn telefoon vertelt dat Ajax met 3-0 revanche heeft genomen op die club die derde staat. Straks lekker naar de finale in de havenstad, een mooi vooruitzicht.