Pulau Hatta

Dag 6. Pulau Hatta. We zwaaien Beat en Katja uit; die gaan duiken. Wij niet. Nee, we zijn niet ziek, maar gaan een uitstapje maken. Na het ontbijt ga ik even bij Leonie zitten, een Duitse, lekker makkelijk praten dus. Zij doet de divemaster (DM) opleiding, is rond de 25 jaar. Net afgestudeerde marine biologe (masters). Probeert nog even te rekken, voordat het echte leven begint. Ja, zij heeft keuze-stress. Ze vertelt dat de vrouw van de eigenaar van ons hotel, ook Duits, professor marine biologie is. Deze Mareike Huhn deed hier 12 jaar geleden onderzoek naar mosselculturen. Nu zet ze zich in tegen plastic afval. Ze werkt samen met een locale onderwijzer. Samen doen ze veel aan educatie bij dorpen en op scholen. Ook hebben ze ervoor gezorgd, via crowd funding, dat het plastic afval wordt opgehaald. Locale vrouwen maken dan de flessen schoon, knippen ze in repen en vlechten er tasjes van, die dan weer verkocht worden. Ook probeert ze een klein plastic recycle fabriekje te starten, kosten €20.000 Het geld moet uit Duitsland komen. Vroeger werd het afval wekelijks opgehaald en verbrand, maar de burgemeester gebruikte de vrachtwagen steeds voor privé doeleinden. Nu de bevolking ziet wat Mareike allemaal doet, zijn ze in opstand gekomen tegen hun burgervader, die helaas afstand van zijn vrachtwagen moest doen. Het wekelijks ophalen is hervat en samen met opruimacties is de plastic-soep hier met 70% teruggebracht. Ik stel aan Leoni voor om eens mee te gaan duiken in Nederland, misschien samen met Jorien, een jonge biologe die ik ken. Dat lijkt haar een goed idee; we wisselen telefoonnummers uit. Rond 12:00 uur vertrekt onze boot naar Pulau Hatta, een uurtje varen. Kaartjes op de boot te koop voor drie euro pp. Rond tienen lopen we richting haven. Onderweg zien we David in een restaurantje zitten. Gaan jullie nu al, vraagt hij. Veel te vroeg. Hij heeft gelijk, we we gaan bij hem zitten en bestellen een juice sirsak. Al babbelend is het bijna 12:00 uur. We sturen de eigenaar van het restaurant op de brommer vooruit, om nogmaals te informeren over de vertrektijd. Hij komt terug met een leuke mededeling: ‘no boat’. Aangekomen in de haven informeren we her en der en komen uiteindelijk achter de ‘afschuwelijke’ waarheid: de boot is al vertrokken....om half twaalf. En wij maar kletsen vanaf tien uur. Haha. Er zit dus niets anders op dan een privé boot te charteren, nu voor 20 euro pp. We tuffen weg, langs Batu Kapal en Pulau Pisang en zien “ons” eiland steeds groter worden. Yes, found paradise. Een verlaten gelig strand, paar huisjes, geen internet, 6 uur stroom per dag en vier guesthouses, waar we logeren voor 12 euro pp, inclusief alle maaltijden. Ons huisje aan het strand is idyllisch. Vanaf hier heb je, na 20m zwemmen de koralen al, met een stijle drop-off. We turen de diepte in, op zoek naar haaien, al snorkelend. Een grote humphead in de verte. Een giant triggerfish tuurt vanuit zijn nest naar ons; wij houden jou in de gaten, vriend. Als ze een nest hebben, bewaken ze dit venijnig. Ze hebben een groter en sterker gebit dan wij. In weet niet zeker of het nu broedseizoen is, dus kijk af en toe nog om (elke drie seconden), maar zie hem rustig de andere kant op zwemmen. Ineens ziet Angèle een schildpad knabbelen aan het koraal. Gaaf. We blijven er een tijdje boven hangen en dan tijd voor een kopje nootmuskaatkoffie. Sara en Addi ontvangen ons hartelijk. Geen woord over de VOC, gelukkig. Overal op de Molukken waar ik vertel dat ik uit Nederland kom, zie je ineens de gezichten van de mensen veranderen. Ze ontspannen, glimlachen en willen je graag de hand schudden. Oh, wat ben ik jaloers op de vriendelijkheid van deze mensen. Ik zit op het terras van ons guesthouse. Het is bijna donker. De branding duidelijk hoorbaar, krabben rennen over het strand. In de verte verlicht een bliksemschicht af en toe de uitgestrekte Banda zee. Ik sluit mijn ogen. Tja, je kan het slechter treffen.