14. Thomas

14. Thomas. 18 maart. Om 6:15 uur, normale tijd, gaat de wekker. We zijn uitgerust, dankzij de airco, die constant op 27 graden staat: lekker koel! Laatste dag duiken hier. De eerste plek is eigenlijk verschrikkelijk. Overal dood koraal op de bodem. Ze hebben hier vroeger met dynamiet gevist. Op Timor doen ze dat nog steeds, hier gelukkig niet meer. Al jarenlang proberen ze het gebied hier op de Unesco lijst te krijgen. Om een of andere, politieke reden, lukt dat niet. Misschien ook wel vanwege de zoutwater parel kwekerijen, die hier in grote hoeveelheid zijn. Af en toe zie je een drijvend huisje, tussen de enorme hoeveelheid boeitjes. Bewaking, zegt Thomas. Ze schieten eerst en vragen daarna pas wat je daar doet. Uit de buurt blijven, dus. Ik zie dat ze zelfs electronisch bewaking hebben. Ik zie geen grotere vissersschepen. Hier wordt alleen voor eigen consumptie gevist. Wat ze overhouden wordt gedroogd in de zon, of in de vriezer, als je die kan betalen. Ik vraag Thomas waarom ik geen grote scholen vis zie, althans geen grote vis. Fukushima, zegt hij. Sinds deze kernramp in Japan, 7 jaar geleden, is er geen grote vis meer aanwezig. Ik denk aan de vis, die ik gisteren met veel plezier heb opgepeuzeld. Ik kijk bedenkelijk. Thomas ziet het en vervolgt: ‘toch zie je hier geen misvormde vis’. Ik ben nog niet gerustgesteld. Ook geen verhoogde kanker bij de bevolking in de laatste jaren, zegt hij. Mijn frons verdwijnt langzaam. De eilanden zijn supergroen, het hele jaar door. Het weer is constant, soms regent het, soms niet. Kan 4x per dag ineens veranderen. Of we vanavond bij hem thuis komen eten? Ja, leuk. Hij haalt ons op. Zijn huis is groot, wat rommelig ingericht. Hij toont ons zijn ‘museum’. In de loop der jaren heeft hij van alles opgevist. Oude munten, uit de VOC tijd. Ze hebben er een gat in geboord en gebruiken het hier als ballast, voor een boei of zo. Doodzonde. Oude flessen, minstens 100 jaar, veel schelpen, ankertjes, potscherven. Een koperen duikershelm staat, opgepoetst, naast zijn bureau. Ferah, zijn vrouw, haalt een joekel van een vis uit de oven. Hijzelf komt met nóg een grote vis van de BBQ. Smoked, lacht hij. Tot onze verbazing staat er een grote pan met aardappelpuree op tafel, met een pan sperzieboontjes. Allemaal lekker gekruid. De vis smaakt overheerlijk en gloeit niet op in het donker. Vanmiddag zelf gevangen. Mario en Stefan zijn er ook. Het gesprek gaat wisselend in Duits en Engels. Ferah verstaat alleen wat Engels. Thomas maakt alles zelf: kruidenazijn, honingwijn, fruitwijn, gedroogd vlees (die zelfs Angèle heerlijk vind), brood, paté, noem maar op. Anders eet je elke dag rijst, lacht hij. De hond blijft ons fel aankijken. Niet aankomen, want we hebben geen rabiës inenting. Stefan is een echte droogkloot, met serieus gezicht vertelt hij hoe hij eens drie uur lang zijn drol moest ophouden tijdens een wandeling. Was er dan nergens een huis? Nee, niemand in de wijde omtrek. Ikzelf had al lang een struikje opgezocht, zoals iedereen van ons. Maar Stefan niet. De laatste 300 meter waren het moeilijkst, verteld hij met een stalen gezicht. Wij brullen het uit. We nemen met wat pijn in ons hart afscheid van elkaar. Thomas is een toffe peer.