Dag 47. Fundive, yes!

47. Jippie, ik hoef niet te werken, dus ik sta gewoon lekker om 6:00 uur op en ga mee met de boot. Eindelijk een fundive voor mezelf. Ik ga samen met Peter, een Duitser uit München, die bijna klaar is met zijn Divemaster opleiding. We gaan naar SailRock, dus slecht zicht in het vooruitzicht. We spreken af dat ik de eerste duik vooral navigeer en hij de tweede. Intussen ken ik deze plek al redelijk goed. Ik leg Peter uit hoe ik navigeer: ik zet mijn kompas uit, kijk hoe de stroming is, kijk naar natuurlijke referentiepunten en daal dan af naar 12m. Tijdens afdaling meteen oostwaarts zwemmen, om afdrijven te voorkomen. We zwemmen noordwaarts en gaan de schoorsteen op 18m binnen, zwemmen er op 12 uit en blijven dan op deze diepte.
Het zicht is minder dan twee meter. Als je echter dicht bij het rif blijft, is er toch heel veel te zien. De grote scholen zijn dichtbij, af en toe zie je de zijkant van zo'n school...de rest verdwijnt in de mist. Met mijn lamp speur ik het rif af, op zoek naar klein spul. Kleine heremietkreeften doen hun best op op het rif te blijven...de deining is best sterk; het vereist een aparte techniek om niet steeds tegen het rif (lees: zee-egels) aangedrukt te worden. Ik beheers deze techniek nog niet volledig, want ik voel al iets in mijn vinger prikken. Deze dieren zijn echt prachtig; lange zwarte stekels, hun achterste naar mij toegekeerd...paars/blauw met gele stipjes, een witte anus, goed met de poten (bijna niet zichtbaar) op de rots, lekker knabbelend. Ik besluit de sponzen eens wat beter te bekijken. Gaaf, deze dieren. Een belangrijk filtersysteem van de oceaan. Er zijn gele, groene, blauwe, paars-bruine, oranje, bruine...de vormen zijn heel verschillend, rond, ovaal, als pijpen, massief tegen het rif geplakt. Oeps, we zijn als de rots rond. Peter heeft het niet in de gaten. Ik wijs op zijn kompas, ja, hij ziet het. We gaan de schoorsteen voor de tweede keer binnen, nu op 12m en stijgen langzaam, al draaiend, op. Dan laat ik me met de stroming meedrijven, weg van de rots en geef Peter het signaal voor een drie-minuten stop. Een goede oefening om dit zonder referentie van het rif te doen. We dobberen even rond in het lucht (water) ledige en komen perfect gesitueerd boven. De tweede duik is net zo gaaf. Wat is duiken hier toch schitterend. Peter beloofd me te komen bezoeken in Nederland...brr...daar is het een stuk kouder...ik moet er nog ff niet aan denken. Op de terugweg belt de andere duikschool: of ik morgen een stel Nederlanders kan begeleiden. Sure!