56. Laatste vrije dag

56. Vanochtend weer stukje hardgelopen. Dat kan alleen maar in de vroege ochtend, want het is anders veel te heet. Om half acht ren ik weg en al na één minuut voelt het loodzwaar. Na 5 minuten breekt het zweet me uit, stom, ik had eigenlijk een flesje water mee moeten nemen, of in ieder geval 10bath. Ik let goed op waar ik mijn voeten neer zet. Volgens de kenners hier valt een schorpioenbeet wel mee; pijnlijk in het begin, maar daarna gaat het wel weer! Ik heb geen zin om dit uit te proberen. Na zo'n 3 km komt René, de fotograaf op onze boot, me voorbijrennen. We babbelen even, al rennend, maar bij 3,5 km keer ik toch heel graag om. Als ik thuis ben, zie ik dat ik dik 7km heb gelopen. Ik zweet aan alle kanten, het stopt niet. Ik grijp een fles water en maak nog een fikse strandwandeling. Als ik weer thuiskom, zweet ik nog steeds, jemig. Uiteindelijk, na drie kwartier stopt het en kan ik een koele douche nemen. Ik voel me heerlijk. Ff bij de Dive Tribe langs, kletsen met Tom, de eigenaar. We lunchen samen. We bespreken hoe hij een PADI 5 sterrenschool kan worden. Hij bespreekt de problemen die zijn bedrijf heeft. Er zijn altijd weer mogelijkheden hier. Maar ook veel moeilijkheden. Laat mij maar free-lancen! Heb nog geprobeerd om Tom voor een fundive warm te krijgen, maar die wil alleen maar werken. Dat is zijn keuze, maar waarom ben je deze business eigenlijk begonnen? Toch omdat je van duiken houdt? Ik zie hem twijfelen. Okay, maybe in july then, zeg ik. Maybe, zegt hij en glimlacht.Ik stap weer op mijn brommer, langs het brommer verhuurbedrijf, contract verlengen voor vier dagen. Daarna thuis relaxen, door naar de Easy Diveschool: payday! Met mijn broekzak vol geld, maar niet lang, want vanavond moet ik n rondje geven. Ben benieuwd wie er allemaal zullen komen. In ieder geval ga ik morgen weer duiken. Ik kom weer thuis en loop tegen de huisbaas aan. Leuke man. Hij ziet ons graag weer terug in juli. Ik noteer zijn e-mailadres. Smile. Blijkt dat vanmorgen mijn buren verhuisd zijn. Gek eigenlijk, met de mensen in de huisjes hier heb ik nauwelijks contact. Ze groeten wel allemaal als ik ze tref, op weg naar hun werk of weer bij thuiskomst, maar dan loopt iedereen naar binnen en zie je ze niet meer. Ik ben de enige die steeds buiten zit. Mijn overbuurman, die ook duikinstructeur is, zegt helemaal niets. He's an ars...., zegt John over hem. En dat komen er allerlei sappige verhalen over duikscholen en instructeurs. Samui blijkt een groot dorp te zijn; iedereen kent iedereen. Wat zouden ze over mij te vertellen hebben? Haha, ben niet echt nieuwsgierig hiernaar. Smile.