Día siete

Días siete. Surfen met Maikol
Om exact 9:00 uur staan we bij de hostel en zien onze instructeur Maikol (de vriend van Ebel) in de hangmat liggen. Hij slaapt en is niet zo een twee drie wakker te krijgen. Daar komt Ebel al aan. Ze geeft hem een por, maar dat helpt nauwelijks. Na de derde por lijkt hij weer terug te keren op aarde. Nee, surfen ziet hij nu niet zitten. Feestje gisterenavond. Laat geworden. Veel (natuurlijk) gedronken. Wij kunnen erom lachen. We nemen een bakkie koffie en maken ons (langzaam) op voor een flinke strandwandeling. Vanmiddag dan maar surfen. Gewapend met zonnebril, petje en fles water gaan we op stap. Ebel gaat mee. Zij is de oudste dochter van onze buurman. Vorige week was ze op bezoek bij ons, toen ze voor een paar weken weer ff thuis was. Nu zijn wij op bezoek bij haar. Ze vertelt over haar tijd in Nicaragua. Ze woont hier nu bijna twee jaar. Ze runt, samen met Maikol, een hostel. Beide geven ook surfles. Leuk hoe ze vertelt over het dagelijkse leven hier. Het hostelzit momenteel helemaal vol. Geen plek meer voor ons. Allemaal hippies, zongebruind, waardevolste bezit is hun surfplank, vriendelijk, Frans, Duits, Belgisch, Engels, Amerikaans en Canadees. Komen en gaan. Overdag is het uitgestorven, tenminste als de golven goed zijn. Steeds dezelfde vragen naar hun: wanneer is hoogwater, wanneer komt mijn nieuwe leache (soort riem waarmee je je plank aan je voet bindt). Hoeveel voor een taxi naar...?
We komen aan bij een nauwe passage in de rotsen, stukje door het water en dan verder. Niet te laat terug straks, zegt Ebel, anders kunnen we niet meer terug door de vloed. Inderdaad. Als we een uur later, -na een beetje zwemmen in een soort hotpool- ,
weer terugkeren, is het water behoorlijk gestegen. We redden het nèt.
In de middag is Maikol verdwenen. Naar een feestje. Dus krijg ik les van Ebel. Eerst grondoefeningen op het strand. Dat gaat best goed. Op het surfboard liggen, peddelen als de golf eraan komt en dan, hop, met en sprong vanuit liggende positie meteen staan, spreidstand, exact in het midden van het bord, rechter voet achter, armen in karatehouding richting zee. Het lijkt zo makkelijk. In de zee is het andere koek. Riffen schuren aan je voeten. Stroming van onder sleurt je het strand op. Hoge golven waar je met bord en al doorheen moet. Dan snel op je buik. Plank wiebelt alle kanten op. Daar komt de golf. Peddelen! Roept Ebel. Ik peddel. De golf pakt mijn plank. Ik duw me op.....en hup....ik sta, een, twee, drie seconden met een rotvaart mee met de golf. GAAF! Na een uur ben ik bekaf, maar wat een vet gevoel is dat toch. Muy bien.