Día seis. Naar Nicaragua

Día seis. Naar Nicaragua
Om 8:00 uur hebben we de tica-bus naar Liberia. Lekker opgepropt met alle ticas; er moeten zeker 25 mensen staan. Beleefd staat een jongeman op voor en moeder met kind. Nou ja, hij kreeg een hint (por) van zijn moeder. Een mooie gewoonte die in Amsterdam zowat uitgestorven is. De bus stopt om de haverklap en steeds stappen mensen in en uit. Propvol blijft het. We betalen voor deze rit van een uur 600 colones, ongeveer 1 euro. Best goedkoop; de rest in Costa Rica vinden we behoorlijk prijzig. Voor de 4 duiken hebben we $540 moeten neerleggen. Oeps, dat wordt straks weer overwerken, haha. Dan moeten we overstappen. Weer anderhalf uur in de bus naar de grens. Vervolgens begint de bureaucratie. Taxus betalen om het land uit te mogen, taxus voor....weet ik veel. Taxus om het land in te komen. Met een paspoort vol briefjes en stempels lopen we Nicaragua binnen. De taxichauffeur wacht ons al op en brengt ons 2 uur later, na een bank en supermarkt te zijn gepasseerd, naar het surfdorpje Popoyo. Hier woont de dochter van onze buurman. Ze was vorige week nog bij ons op bezoek en nu zijn wij bij haar op bezoek. We maken kennis met haar vriend Maikol, een knappe surfinstructeur. Hij wil mij morgenvroeg wel een les geven. Leuk. We lopen wat rond in het dorpje, eigenlijk een gehucht. Allemaal jonge gasten, zongebruind, met maar één doel in het leven: surfen. We zitten op het strand en kijken een tijdlang hoe 25 surfers vechten om de mooiste golf en moves. Ja, ze kunnen het wél hoor. Gaaf om te zien. Dat gaat mij echt niet lukken in een ochtend. Maar wie niet waagt, die niet wint. Eerst maar eens een biertje. Yeah, we zijn in Nicaragua. Alles gaat hier nog relaxter. Ben benieuwd hoe lang we hier gaan blijven. In ieder geval totdat we de sjon in de sjee sjien sjakku. (Zie foto).