Last day Banda

Dag 12. Last day Banda. Vandaag is het zwaar bewolkt, dus we slaan de ochtendduik over. Edith en Heinz volgen ons voorbeeld. Lekker relaxen, met kopje thee en uitzicht over de baai van Banda Neira. Naar het noorden kijk je zo de Banda zee op. Ongeveer 200km noordelijk ligt Pulau Seram, een van de grootste eilanden van de Molukken. We lopen naar het kantoor van Pelni, de veerdienst, maar we kunnen nog geen kaartje kopen voor de boot van morgen; dat kan morgen pas. Alles op z’n tijd hier. Het woord stress moet hier nog geboren worden. We lopen over de hoofdstraat terug. Nee, auto’s zijn hier niet veel. Ik heb er in een hele week nog géén zien rijden. Als er twee achter elkaar zouden staan, dan noemen ze dat hier “file”. Haha, ze moesten eens op de A10 komen kijken. Af en toe toetert een brommer, om aan te geven dat de kruising vrij moet zijn, dan tuffen ze zonder te stoppen verder, meestal met een snelheid van 10km/h. Vaak zitten er twee, drie mensen op de brommer. De laatste sleept dan een kist of mand mee. Zowel vrouwen als mannen, moslima als christenen. Ik zie één kerk, maar heb de klok nooit horen luiden. Daarentegen klinkt wel regelmatig de oproep tot gebed vanuit de moskee, die overigens nog in aanbouw is, maar de geluidsinstallatie is (natuurlijk) als eerste af. We lopen over de markt en kopen wat fruit. Een overheerlijke papaya lacht ons toe. Ik twijfel of ik een sirsak moet kopen, maar hij is te groot. Deze, uit midden Amerika afkomstige vrucht, kan 6kg zwaar worden. Het sap stimuleert de alvleesklier om insuline aan te maken. Veel diabetici in de tropen drinken het. Ik drink het ook, want ik vind het gewoon lekker. ‘s Middags duiken we bij Pulau Pisang (bananeneiland) en de avond bij Karaka...een ietwat onrustige nachtduik, want onze gids heeft een lekkend masker en ineens een lege lamp. Hij mag mijn backup lenen. We komen de rare slak (Velutindae) weer tegen, maar nu een geel/oranje. En hele rare kreeften, een soort pissebed van 20 cm, blauw geel, heel fraai. Grote murenes durven niet uit hun hol te komen, de lamp van mijn fototoestel is té fel. Volgens Angèle jaag ik alles weg. Zij zwemt daarom maar een paar meter vooruit, de waaghals. Een eenhoornvis zwemt bijna tegen mijn camera aan, nu de lamp het begeven heeft, wordt hij gelukkig niet verblind. Misschien toch wel even, door mijn flitser, maar gelukkig heb ik in een recent onderzoek gelezen (waarvoor dank, Arthur), dat flitsen geen schade toebrengt aan de zeedieren. Dus flits ik er nog maar even van harte op los. Sampai besok (tot morgen).