Tussenstop Ambon

Dag 2. Tussenstop Ambon. We moeten naar de Banda-eilanden. Waarom? Omdat het kán! Dus we moeten eerst naar Ambon. In het hoogseizoen gaat er dagelijks een snelle ferry. Of je kan een nóg snellere vlucht nemen, nog géén uurtje vliegen. Maar het is laagseizoen. Dus geen vluchten, die starten in april weer. Dus geen snelle ferry; die start in maart weer. Tja, het is nu 3 februari. De eerste boot vaart pas maandag: 8 uur varen. Vertrek: om 1 uur ‘s nachts. Daar gaat onze nachtrust. Is de grens bereikt? Nee, nog lang niet. Eerst nog van Java naar de Molukken. We komen om vier uur ‘s nachts aan in Ambon en ineens is het zes uur in de ochtend. Ja, twee tijdzones weer gepasseerd. 19 uur wachten? Nee. We nemen een taxi naar Laha; bestemming Blue Rose Divers. Daar waren we vorig jaar ook al. Lekker duiken, yes. De baai van Ambon is uitermate geschikt voor muckdiving (hierover later meer). Li, de eigenaar, heet ons welkom. Hij is Chinees, net als al zijn gasten. Het hele huis is vol, dus geen bed voor ons meer. Kunnen we ontbijt krijgen? No problem. Ik hou van de Aziatische mentaliteit. Niets is onmogelijk. We gaan samen met een groep Chinezen duiken. Ze komen uit Shanghai. Spreken goed Engels. Ze duiken op z’n Chinees (vul zelf maar in hoe dat gaat). Heerlijk, onderwater in Indonesië. Kleine slakjes, krabjes in geel, oranje en rood, frogfish, horned seahorse, al het klein spul is er. Maar ook weer veel plastic. Muckdiving is fun. Eigenlijk is het ‘scharrelen over de schrale bodem’. We zijn verworden tot echte scharrelaars. Ik heb er zelfs een camera en lamp voor aangeschaft. Ik maak (te) veel foto’s. Ik test mijn macro-lamp, dan weer rood, dan weer blauw licht. De foto’s zijn erbarmelijk: te dichtbij, overbelicht, belachelijk blauw of rood. Maar ik leer hiervan. Gelukkig zitten er een paar mooie bij. De rest gaat de elektronische prullenbak in. Macro-duiken is gaaf, maar ook lastig. Li geeft me een tip: eerst goed focussen. Lego (ik leer). Tullie komt na de duik bij me staan. Nice pictures, zegt hij. Maar hij heeft niet gezien hoe vol de prullenbak inmiddels is. Tullie is de technische man hier. Hij vult ook altijd de tanks: 10 minuten per tank, zegt hij. Vier keer per dag, nu zeven duikers. De compressor is elektrisch, maar maakt herrie als een oude dieselmotor. Tullie komt met een fles ‘madu’ aanzetten. Het is verse honing. Specialiteit uit Ambon. Ik proef: heerlijk. Voor in de koffie. Nee, niet deze koffie. Hij loopt weg en even later komt hij met een speciaal pakje koffie. Uit Papua, legt hij uit. Wat smaakt deze koffie goed zeg. Tullie lacht. We vertrekken om tien uur s avond naar de haven, kopen een ticket en belanden in een overvolle slaapzaal, bedje naast bedje,zo’n 75 stuks. Ernaast is nóg zo’n zaal. OMG, zucht mijn liefje. De zaal loopt vol. De muziek gaat aan. Om de 5 minuten komen venters langs ; nasi-nasi, agua-agua, pisang-pisang. In een hoekje zitten mannen te kaarten. Naast mij liggen drie vrouwen met hoofddoekjes. Aan de andere kant ligt mijn meissie al lang te slapen. En daar is dat huilend kind weer. Ineens, alsof de hele zaal zucht, is het stil. Ik strek mij uit en glimlach. Selamat Malam.