Naar Jakarta

Dag 1. Naar Jakarta. Wij zijn dol op reizen, maar er zijn grenzen. De eerste grens is nachtrust; dat heb je niet in een vliegtuig. Nee, deze keer geen snurkende buurman, maar een vrolijk kind dat zich niets aantrekt van voorbij trekkende tijdzones. Dan maar een filmpje: Queen, leuk, Freddie heet helemaal geen Mercury, maar Farrokh Bulsara, geboren op Zanzibar. De film straalt rust uit, een vriendelijke man die weet wat hij wil, maar toch ook veel twijfels heeft. Schitterend zijn de laatste beelden van Live Aid, juni 1985. Ik kan me het nog goed herinneren. Freddie wist toen al dat hij Aids had; wij, het publiek, niet. Hij ging door tot de laatste dag (1991). De film is uit, maar “the show must go on”. De baby brabbelt naar hartelust, weg nachtrust. We komen aan op Jakarta (niet verwarren met Jog-) en helaas missen we aansluiting naar Makassar. Nu moeten we 12 uur wachten om de nachtvlucht (ai) naar Ambon te halen. Hoe lang mag een reis duren? Grens twee? Dus twee dagen (48 uur). Ik kan me onze eerste reis naar Griekenland nog goed herinneren; met de trein, 54 uur. Dat was de grens, zeiden we. Maar is de mens (lees Angèle en Marcel) niet steeds grensverleggend? En daar is onze VOC- mentaliteit weer. Op naar Ambon. Op naar de Banda eilanden. Gelukkig hebben we vier weken de tijd.