Día doce. Rondje Concepción

Día doce. Rondje Concepción
Ometepe is zó relaxt, dat we besluiten om een extra dagje te blijven. Naturalmente, zegt de baas van ons hostel. Geregeld! Soms gaan dingen heel makkelijk. We huren de scooter ook nog een dag en zijn alweer vroeg op pad. Eigenlijk willen we gaan kanoën op de rio huppeldepup, maar Angèle is gisteren uitgegleden tijdens de wandeling (pijnlijke pols) en ik heb al een maandlang een zere li-elleboog (je wordt ouder papa...), dus we zien er toch maar vanaf als de verhuurder van de kajaks vertelt dat het 20 min duurt over het meer vóór we er zijn (hmmm, er staat ook nog een straffe wind). We tuffen terug op de scooter naar Oyó di Aqua, en warmwaterbron waar ze een soort luxe zwembad van hebben gemaakt. Natuurlijk warm water van 29*C stroomt constant door een oog-vorming zwembad; heerlijk. Als een Tarzan slinger ik het water in via een speciaal hiervoor gemaakte ringconstructie. "Bommetje!" Heerlijk relaxt tuffen we weer verder via San José del Sur door naar...tja, ineens een bordje beach view hotel, dus daar nuttigen we lunch. 'Paradise', zeg ik meteen. Zo ziet het ook uit. Een mooi hotel in the middel of nowhere. Ja, dat klopt, hoor ik iemand zeggen. We kijken verbaasd. De Engels sprekende mensen blijken Canadezen te zijn, geboren in Amsterdam. Hij laat trots de tattoo van Ajax op zijn arm zien. Haha, wat is de wereld toch klein.
We tuffen door naar Moyogalpa. Keiharde muziek galmt hier door de zes straten. Gezellig. We ploffen neer, nemen een drankje in het park, lopen de geelgeverfde kerk binnen. Ventilators met middenin een lamp sieren het verlaagde plafond. Verkleurde foto's van een kruiswegstatie op de houten pilaren getimmerd. Vóór het altaar een paarsgekleurde Jezus. Felgekleurde plastic bloemen eromheen. Geen ruiten, maar gaas voor de ramen. Ook in de muren zijn ventilatiegaten gemaakt. Verder niets, op de banken en stoeltjes na. Volgens mij zit het hier elke zondag vol. In het park is het gezellig. De hele jeugd zit hier. Net als overal, heb je in de parken gratis WiFi. Geen wonder dus, hier kan je lekker facebooken. Wij dus ook ff appen met thuis. We rijden weer verder. De harde weg stopt hier, dus nog anderhalf uur dustroad. Het begint te regenen. Snel schuilen. Gelukkig is het snel weer over.
Terug in ons dorp, Altegracia, gaan we naar ons 'stamrestaurant', midden in het park, lekker buiten. Augustin heeft gisteren beloofd een speciaal gerecht voor ons te maken vandaag. Guapote tinto. Eigenlijk wil ik geen vis meer eten, maar Augustin was zó enthousiast, dat weigeren zeer onbeleefd zou zijn. Hij is blij als hij ons ziet, trekt een tafel weg waar iemand aan zit en zet die voor ons neer. No problemas. De gast lacht vriendelijk naar ons. Blijkt later de priester van het dorp te zijn. Augustin gaat druk in de weer in zijn keukentje. In een mum van tijd zet hij ineens een supergrote vis voor ons neer, rijst met bonen erbij, gebakken banaan, groene banaan (smaakt als aardappel). Hij komt er gezellig bijzitten en, net als gisteren, vertelt hij hele verhalen. Van elke zin vang ik twee woorden op. Het verbaast me dat ik hem redelijk kan volgen. Gelukkig begint hij geen diepzinnig filosofisch gesprek. Zijn hele levensloop komt voorbij. Leuk, zo open als hij is. We nemen afscheid met een "Vaya con dios". Ik ga hem missen.