Durian

Dag 13. Durian. We starten de dag met een fikse regenbui. Het water klettert naast ons balkon, daar worden we wakker van. Warme regen, wat een zegen. Het koelt niet echt af. De lucht is supervochtig en voelt wat klam aan, niet zo super benauwd als bij ons op warme zomerdagen, maar gewoon lekker. Onze variatie bij het ontbijt bestaat uit spiegelei, losgeklopt ei of gekruld ei. Dit alles met pannenkoek en geroosterd brood. Er is nootmuskaatjam (mjammie), cream (die eigenlijk in de koffie moet, maar wij gooien hem over de pannenkoek). Zelf vullen we dit aan met banaan, papaya en limoen (voor in de thee). Kan slechter, haha. Dan gaan we op pad om kaartjes voor de boot te kopen. We betalen €1,80 hiervoor pp (14 uur op de boot, met matras in slaapzaal). Dan lopen we over de markt terug en kopen twee durians voor Nyello. We gaan op onze neus af, want deze vruchten ruik je al van verre. “Smells like hell, taste like heaven” hebben ze me ooit wijs proberen te maken. In deze ‘hemel’ wil ik nooit terecht komen, brrr. Terug in het hotel geven we de vruchten aan onze gids Nyello. Gisteren hebben we deze aan hem beloofd, voor 10 min extra duiktijd. Zijn gezicht straalt. Hij loopt weg en komt terug met een groot kapmes. Dan neemt hij de vruchten mee naar de steiger, want hij wil niemand lastig vallen met de geur. Wij komen kijken hoe hij zit te smikkelen, maar slaan zijn aanbod voor een hapje af. Meryam, de vrouw van de baas, komt meegenieten. Samen smikkelen ze de twee vruchten in een mum van tijd op. De schillen verdwijnen de zee in (organisch). De vrucht heeft een bloeddrukverlagende eigenschap en zit boordevol met vitaminen (B en C). Maar wat een lucht zeg. Geef mij maar een pilletje van het Kruidvat. Om vier uur lopen we naar de boot, nadat we van iedereen afscheid hebben genomen. Ik laat een broek en hemd achter (niet meer nodig) en zie even later een van de jongens van de duikschool erin rondlopen. Mooi. Helemaal onderin de boot, achterin is nog plek, in een stampvolle slaapzaal. Mannen om ons heen roken er, het is er stikbenauwd. We kiezen nu toch maar voor een eerste klas privé hut en betalen de €30 graag. Voelt ook wat veiliger om bovendeks te slapen. De kapitein drukt ons op het hart niet te roken en wijst naar de sprinkler-installatie in onze hut. Hm, die heb ik beneden niet gezien. Buiten worden kisten met tonijn ingeladen, wel honderd stuks. Voor de export, zegt de kapitein. Alle grote tonijn verdwijnt naar China, de kleinere exemplaren gaan naar Ambon. Hoe lang gaat dit nog goed, vraag ik me af. Van de lokale mensen hoorde ik dat ze steeds verder moeten uitvaren om grote tonijn te vangen. De verwerkingsfabriek zelf (Chinees eigendom) staat op Banda zelf. Tonijn is het nieuwe nootmuskaat. Als alles is ingeladen, kunnen we vertrekken. Onderweg genieten we van een prachtige zonsondergang, met het eiland Run op de achtergrond. Een oude man wijst naar het eiland en zegt: “geruild voor Manhattan” en lacht. Jaja, we weten het nu wel. Als ik in bed lig, denk ik toch wel even: ‘ stel je eens voor, dat ze in New York nu Nederlands zouden spreken. Glimlachend val ik in slaap.