Snorkelen

Dag 7. Snorkelen. Hoewel ik een groot deel van mij vrije tijd in het water doorbreng, ben ik toch geen fan van snorkelen. Nee, het is niet erger dan in een zwembad ronddobberen, met een duikmasker op, en al die verdronken hamsters te zien voorbijdrijven. Nee, het is ook niet erger als doelloos rondzwemmen, iets wat ik meestal al na 5 minuten beu ben. Ja, ik weet het, ik ben een waterman en zou dit allemaal leuk moeten vinden. Geef mij maar Scuba-diving. Maar goed, hier op Hatta is bijna niets, geen internet, een paar uur per dag stroom, geen restaurant, piepkleine winkeltjes waar je een warme cola kan kopen. Dus ook geen duikschool. Dus wordt het snorkelen. We lopen een stukje oostwaarts via het strand, tot aan de eerste pier en stappen daar het water in. David gaat mee. Na 10m zand beginnen de koraaltuinen al. Het ziet er zeer gezond én onbeschadigd uit. Kleine Picasso-triggerfish schuilen angstig in hun holletjes, totdat ze groot zijn en de grote rifwand gaan afstropen. Na 50m dobberen komen we bij de steile wand en kijken de blauwe diepte in, natuurlijk op zoek naar haaien en schildpadden. Ja, daar zwemmen er twee, prachtig om te zien, deze soepel zwemmende karetschildpadden. We volgen een tijdje een grote school (g)eenhoornvissen. Alleen de mannetjes hebben een hoorn op het voorhoofd, alle vrouwtjes ( en dat is het merendeel van de school) hebben dat niet. Ineens komt een zwarttip-rifhaai voorbij zwemmen. Die moet zeker de tram halen. En weg is ie weer. Wat drijft daar? David wijst iets aan, ik zie aan zijn gebaren dat hij enthousiast is. Ja, een grote oranje-paarse kwal, vlak onder de oppervlakte. Een grote groep kleine visjes zwemt mee, onder zijn beschermende paraplu. Prachtige dieren, kwallen, zolang je de tentakels met hun netelcellen maar niet raakt. Dit is trouwens de eerste kwal die ik deze week zie. Als een klein kind, zo opgewonden, zwem ik eromheen, eronderdoor, maak macro-opnames. Het resultaat (bijgevoegd) mag er zijn. We dobberen verder. Vier giant triggerfish houden ons inmiddels gezelschap. Ze zijn rose, apart. Een reuzenkogelvis van bijna een meter groot (zo een als die van de nachtduik...dat was dus geen egelvis), komt ons op z’n gemakkie voorbij zwemmen. (Ja Joep, die zwemt echt veel harder dan ik!). Na twee en een half uur (!) willen we toch maar naar de kant. Met de stroming mee zijn we zo’n 2,5 km afgedreven. Het is inmiddels eb. Het water is nu zó laag, dat we niet meer naar het strand kunnen zonder het rif te beschadigen, want we schuren bijna met onze buik over de koralen. Dan maar een stukje terug; ook geen straf. Terug bij ons huisje aan het strand heeft Sara de lunch al klaar staan. Terima kasi. Samasama.