Spice Tour

Dag 9. Spice tour. Vandaag staat een Spice (nee, geen girls) Tour op het programma. De eigenaar van het Spice Restaurant geeft ons een rondleiding. We wachten een uur op hem, dan vertrekken we met de boot naar Pulau Banda (wij zitten op p Banda Neira). We varen langs p Neira, waar de vulkaan Gunung Api ons vriendelijk toelacht. De lavastromen van de uitbarsting, nu bijna 30 jaar geleden, zijn nog goed te zien. Maga, een Engels leraar, die veel aan milieu-bewustzijn doet (later meer hierover), gaat met ons mee. We bezoeken een dorpje. Overal liggen nootmuskaatvruchten te drogen in de zon. Soms zie je ook amandelen liggen, of kenarinoten. Verderop zit een vrouw gehurkt deze noten te kraken, meer een groot kapmes, een voor een, heel voorzichtig, want ze moeten heel blijven. Onderweg laat onze gids ons proeven van kruidnagelblad, citroengras, basilicum, alles wat we zo toevallig tegenkomen. We bezoeken een kleine nootmuskaatplantage. De eigenaar biedt ons nootmuskaat-koffie en kaneel-thee aan. Hij laat ons het hele proces zien, want de vrucht moet gepeld, gedroogd en geroosterd worden. Hij schraapt een stuk bast van een boom af. Ja, dat is kaneel. We krijgen ook de hele geschiedenis te horen, tot aan Jan Pieterszoon Coen, de ‘slachter van Banda’ omdat hij bijna de gehele bevolking van Banda liet vermoorden (15.000 mensen). Dit omdat de bevolking, tegen de afspraken in, nootmuskaat aan de Engelsen en de Portugezen bleven verkopen. Slechts eenparig honderd mensen konden naar Ambon ontsnappen en zijn nooit meer teruggekeerd. Maga verteld: “in ons hoofd onthouden we de geschiedenis, maar met ons hart zijn we het vergeten”. Hij glimlacht welgemeend in onze richting. We lopen terug via fort Hollandia en hebben een schitterend uitzicht over de baai. In de verte zien we Pulau Ai en pulau Run, welke laatste 351 jaar geleden werd geruild tegen het moerasgebieden dat we nu Manhattan noemen. Het eilandje van 3 km lang en 1 km breed had, met zijn nootmuskaatbomen, toen véél meer waarde. Terug in ons dorp Namasawar Banda Neira) eerst een juice sirsak. Vanmiddag bezoeken we de school van Maga. De kinderen, zo’n 30 stuks van een jaar of 8, komen hier na schooltijd voor extra Engels en computerles. Sommigen hebben hun eigen laptop mee. Zij krijgen ook les over plastic afval, een 2 talig voorleesboek, in zowel Engels als Bahasa, legt uit dat de schildpadden ziek worden van alle plastic. In een hoek van de klas staat een doos met schoongemaakt plastic afval. Deze worden verwerkt tot tasjes en beursjes en verkocht. We zingen samen liedjes, tellen in Bahasa en Engels met ze en praten wat. De meesten willen doctor worden en ééntje ‘vrouwelijke politicus’, zodat ze de wereld kan veranderen. Maga vertelt dat ze in de hele omgeving weer plastic inzamelen (30cent per grote zak). Binnenkort komt er een klein recycle-fabriekje, met hulp van financiering uit Duitsland (via eigenaars van onze duikschool). Als ik de foto’s van 5 jaar geleden bekijk, met stranden vol hoog opgestapelde plastic, realiseer ik dat er toch veel bereikt is. Maar waarom niet bij de bron aanpakken. Maga legt uit: dat hebben we ook geprobeerd, maar daar is de bevolking (nog) niet aan toe. Kwestie van tijd. Hopelijk hebben we die nog, denk ik stilletjes. Ik vind het een mooi project, misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar je moet toch érgens beginnen. Elke lange reis begint met de eerste stap.