We have a go

Dag 28. We have a go. Vanochtend weer naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Na de, pijnloze, bloedafname duurt het ongeveer tien minuten totdat de uitslag er is en die is gelukkig hoopgevend. De bloedplaatjes zijn flink gestegen; nog niet wat het moet zijn, maar er zit een mooie stijgende lijn in en...wat belangrijk is, ik krijg een ‘fit to fly’ verklaring. De tintelingen zijn nu helemaal verdwenen. Volgens de internist, die mij komt bezoeken, is dit ook een goed teken. Het hoorde helemaal bij deze aandoening. Ik ga voor de gein even op de weegschaal staan en zie dat ik maar liefst zes kilo (!) ben afgevallen in de afgelopen week. Een mooie bijkomstigheid. Natuurlijk moeten we nog met iedereen op de foto, voordat we mogen gaan. Ja, de rekening (€10) nog betalen...de taxi heen en weer is bijna duurder. Ik bel Irfan weer; hij is onze vaste chauffeur. We tuffen weer terug naar het hotel en betalen alvast de rekening. In ons hotel is al een paar dagen een poetry-music seminar aan de gang. Zo’n tien mensen uit Palu geven les aan zo’n honderd studenten van rond de zestien jaar. Dit alles ter bevordering van het Bahasa Indonesia. We kletsen wat met de mensen uit Palu. Zij vertellen over de aardbeving en de daaropvolgende tsunami. Eigenlijk waren het drie vloedgolven. Verschrikkelijk om zo je vrienden te zien verdwijnen in de watermassa. Nog steeds durven velen niet meer naar het strand te gaan en al zeker niet meer in zee te zwemmen. Nu, na een half jaar, is de stad nog steeds in wederopbouw. Het valt me op dat er zonder wrok of boosheid gesproken wordt over de ramp. Ook geen kwaad woord over de hulp, die pas na een week echt op gang kwam. Wat blijven mensen toch zacht en vriendelijk hier. We proeven wat van hun locale gerechten, praten wat over de verschillende delen van Indonesië...wij hebben meer van hun land gezien dan zijzelf. Ze vinden het leuk dat wij zo genieten van hun land. Helaas was dat de afgelopen tien dagen wat minder. Maar we komen terug, dit jaar zelfs nog. Want dengue of niet, het reizen zit in ons bloed. We nemen nog een stukje dragon-fruit, bestellen een sirsak en genieten van onze laatste avond in Ampana. Morgen eindelijk het vliegtuig in. ET phone home.