Diagnose: Dengue
Door: Marsieblub
Blijf op de hoogte en volg Marcel
26 Februari 2019 | Indonesië, Bunta
Dag 25. Diagnose: Dengue. Om 9:00 uur komt Irfan, onze tuktuk-chauffeur, ons ophalen vanuit het hotel en rijden we naar het Rumah Sakit Unum Daerah (RSUD) Ampat, oftewel het regionaal algemeen ziekenhuis. Normaal gesproken brengen we altijd wel een bezoek aan een plaatselijk ziekenhuis, maar nu is het de eerste keer als patiënt,, ach,weer een nieuwe ervaring. We lopen naar binnen en krijgen gelijk een (vrouwelijke) arts te spreken. Zij hoort het verhaal aan, stelt nog wat aanvullende vragen en dan de gebruikelijke controles. Ik heb wat hoge bloeddruk. Dan bloedafname en een uur wachten op de uitslag. Intussen komt er nog even een internist bij me kijken. Na inderdaad een uurtje komt de poortarts met de diagnose: dengue. Hoewel ik niet echt blij met dit virus ben, voel ik toch een enorme opluchting. Oh, gelukkig ‘maar’ dengue. Helaas is er (nog) geen behandeling hiertegen, dus moet ik maar uitzieken. Drie dagen in het ziekenhuis. Daar heb ik niet zoveel trek in, dus ik vraag of ik ook in ons hotel kan uitzieken. Waar logeer je dan, vraagt ze. Lawaka hotel. Oh, dan is het goed. Veel drinken en vitamines, paracetamol tegen de klachten en over een paar dagen weer de (veel te lage) bloedplaatjes laten controleren. Of we nog vragen hebben? Als al onze vragen zijn beantwoord, komt de internist ook nog even langs. Dan wordt onze rekening opgemaakt en schrik niet, we moeten betalen IDR 275.000 (dat is €17,31) in totaal. En alles is binnen anderhalf uur geregeld. Wat doen we in hemelsnaam verkeerd in Nederland? Haha. Ik bel Irfan weer en binnen 5 minuten staat hij, vriendelijk lachend, met zijn gele tuktuk voor de spoedpost van het ziekenhuis. Ik vertel hem wat ik heb. Ah, dengue. Lijkt heel normaal om dat te horen. Tja, 50-100 miljoen infecties per jaar, tegenwoordig. Hij klopt me op de schouder en lijkt opgelucht te zijn. Waar we guave kunnen kopen, want daar schijnt veel vitamine in te zitten. De naam zegt hem niets, maar hij brengt ons naar de markt en we kopen papaya, meloen en overheerlijke mangistan. Terug in het hotel vragen we een betere kamer, want we moeten het hier nog een tijdje uitzingen. Vanavond nog even contact met de duikarts. Ik eet wat fruit en val uitgeput in slaap. Kutmuggen!!!