Dag 9. Vaccineren en wandeling

Dag 9. Vaccineren en wandeling. Na de overdracht lopen we meteen naar de kinderafdeling om te zien hoe het met Shukurani, het slechte jongetje van gisteren, is. Blijkt dat hij vannacht is overleden. Er loopt een rilling door mijn hele lichaam; zó snel kan het dus gaan; leven en dood liggen hier soms heel kort bij elkaar. Op zijn plek ligt weer een ander kindje, een meisje, opgenomen met stuipen. Ziet er ook niet best uit. Ze is zo hypotoon als maar wat. Er zal zo een lumbaal punctie bij haar worden afgenomen...ik blijf even kijken. Helaas zijn de geschikte naalden 'out of stock', dus wordt de punctie met een optreknaald gedaan. Jammer genoeg prikt de clinical officier 2x mist...ik weet niet of het aan de houding van het kind ligt, want ik vind dat ze haar rug niet bol genoeg houden. Volgens hem was dat niet het probleem. Hij zal het wel weten. We lopen weer naar de poli 'under five' en worden van harte welkom geheten. Nu moet ik dus echt aan de bak. 50 Kinderen vaccineren én hun moeder (tetanus). Lopende band werk, grappig om te zien hoe rustig iedereen blijft. Geen enkel kind huilt (totdat ze natuurlijk een prik, nee, twee, van mij krijgen. De poliovaccinatie krijgen ze middels twee druppels in de mond, dan nog een suspensie voor het Rota virus en vervolgens een prik in het li en re been. Angèle helpt mee met de registratie. Even lijkt iedereen gedaan te zijn, maar we zien een lange rij bij het wegen. Handig, want alle kinderen zijn al in een doek gewikkeld en worden letterlijk aan de haakweegschaal gehangen. Zodra de eerste 10 zijn gewogen, moeten we weer aan de bak; Yes, aktie!
Aan het eind van de ochtend zijn we bekaf en besluiten de middag te spijbelen. Pien ligt al op bed te slapen. Joep gaat weer trouw naar het lab. Angèle en ik gaan wandelen. We lopen het smalle pad op, richting heuvels. Onderweg zien we overal bakstenen hutjes met rieten dak, klein stukje bebouwde grond, erg droog, maar her en der geïrrigeerd, want het water komt van de bergen af, dus is genoeg aanwezig. We groeten de voorbijgangers, zwaaien naar de kinderen die soms bang van ons zijn...zoveel Azungu (blanken) komen hier ook niet. We stoppen even bij een kerkhofje. Drie stenen op een hoop aarde, zo zien de meeste graven er uit, sommige vers. Onderweg zien we dat veel mensen hun eigen bakstenen maken: mal volsmeren met klei, brikken laten drogen in de zon, opstapelen, hout eronder en 's avonds aansteken, dan heb je er ook nog wat warmte van. De mannen leggen graag uit hoe het gaat. We lopen verder. Kinderen rennen ons tegemoet en geven ons een hand. Meisjes met grote manden schone was op hun hoofd, giechelen als ik een foto van ze maak. Een man zit achter een oude naaimachine, met de voet aangedreven, te werken. Voor hem zitten twee jochies van drie. Jouw kinderen? Nee, mijn klanten! Haha. Een klant komt zijn hemd ophalen, dat versteld is. Hij betaalt 200 kwacha (25 cent)... één uur werk! We lopen door. Het pad wordt steeds smaller. Ineens zien we een super mooi bewerkt stukje grond. We lopen er op af. De 'boer' komt ons tegemoet, ja, zijn grond. We hebben hier niet veel eten, legt hij uit, dus je moet toch wat. Of hij een agrarische opleiding heeft gehad (ik denk meteen aan Flip)? Nee, hij is zelf dingen gaan uitproberen. Zo ontdekte hij dat je tomaten dicht bij pompoen moet zetten; het ene gewas beschermt het andere. Hij laat ons alles trots zien. Hij houdt ook nog bijen. We lopen naar zijn huisje en worden voorgesteld aan de hele familie. Zijn jongste zus zit wat gek te lachen. 'Van de epilepsie', verklaart hij. Ze heeft elke avond een aanval. Ik boots een tonisch-clonische aanval na. 'Ja, zó een', zegt hij. Ze hebben helaas niet genoeg geld voor medicatie...ze heeft dit al 6 jaar. We nemen afscheid en ik geef hem nog een compliment voor zijn mooie akkertjes. Hij glundert zichtbaar.
Als we thuiskomen, is de stroom weer eens uitgevallen, dus we moeten op een houtskool vuurtje koken, nou ja, opwarmen, want Emily had al voor ons gekookt s middags. Het smaakt heerlijk: maïsmeeldeeg met rode bonen en gekookte koolbladsla....hmm, mjammie. Pan water op het vuur en we genieten van onze eerste koffie van de dag. Koekje erbij. Nog ff mijn verslagje schrijven en vroeg naar bed. Oeps, toch weer half 11.