Dag 7. Wéér naar Blantyre

Dag 7. Wéér naar Blantyre. Vroeg op dus, want om 6:15 vertrekken we naar het vliegveld. Leonora, de vrouw van Christiaan (de tropenarts), moet terug naar Nederland voor onderzoek. Ik kan meerijden om mijn koffer op te halen. Na een uur rijden slaat Austin, onze chauffeur, ineens af. Afkorting? No, president visit! Het schijnt dat de president Blantyre bezoekt en dan zetten ze de hele weg (de enige hoofdweg) totaal af, zodat hij met zijn gevolg veilig kan scheuren. Vroeger deden ze dat met zo'n snelheid van 180 km/h, maar na een heftig ongeval, waarbij 8 mensen omkwamen, besloot de president dat er max 100 km/h mocht worden gereden. Veiliger voor hem.
Als we op het vliegveld aankomen, neem ik afscheid van Leonora. Austin zegt dat hij niet terug gaat naar Malosa, want hij heeft nog een klant. Aha, hoe kom ik dan terug? Hij wil mij wel afzetten in Zomba. Ik heb 10 min. om mijn koffer te regelen; dat is zelfs voor Nederlandse begrippen snel, maar het lukt me en na één hele week heb ik mijn koffer eindelijk terug. Ach, op mijn malariapillen na heb ik eigenlijk niets gemist. We zijn snel terug in Zomba en daar neem ik een mini-van. Bij ons mag je daar met max 9 in, hier max 16.... officieel. Het busje stopt om de haverklap en ineens zitten er 22 mensen in. Bij de politie controles letten ze goed op de vergunning, de verzekering en het aantal mensen in de bus, maar desgevraagd aan de chauffeur zegt hij: " well, you just give them some money". Ik moet een keer overstappen in een andere bus en betaal voor de rit van 30km 400 kwacha (50 cent); heel,wat goedkoper dan een auto huren.
Terug in het ziekenhuis loop ik twee uurtje nog met Christiaan, hier dr Chris, mee. Hij onderzoekt een zwelling in de re lies bij een meisje van 11, doet ter plekke echo onderzoek. Hoewel er een scherm omheen staat, kan de hele zaal meekijken, maar niemand doet daar moeilijk over. Het meisje heeft al eerder een zwelling links gehad, maar die was weer spontaan verdwenen. Men wacht hier vaak lang, voordat men naar de dokter gaat. Deels vanwege de afstand, deels vanwege de kosten, deels vanwege fatalisme of andere oorzaken. Ook gaat men weer redelijk snel met ontslag. Het meisje heeft waarschijnlijk een breuk, maar de zwelling zit op een gevaarlijke plek om zomaar te gaan snijden, dus wordt ze doorverwezen naar Zomba. We doen nog een echo bij een oudere vrouw, Tb, waarschijnlijk hartfalen, diabetes? Nader onderzoek gewenst. Chris besluit een hartfilmpje te maken en legt haarfijn uit wat er te zien is. Dan door naar de mannenafdeling, waar we een lumbaalpunctie gaan doen. De man heeft Tb en hoofdpijn, dus waarschijnlijk hersenvliesontsteking, dat vereist een andere medicatie.we nemen liquor af en dat gaat naar het lab (Joep kan dan mee gaan onderzoeken). Later horen we dat het idd hersenvliesontsteking was. Het is leuk om Chris te observeren. Hij heeft duidelijk plezier in zijn werk en is geduldig in zijn uitleg. Je mag hem alles vragen en hij doet super zijn best om iedereen op een hoger niveau te tillen, iets wat hem volgens mij best goed lukt.
Na de lunch krijgen we van Molly op de poli uitleg over het hiv programma en het palliatieve care programma. De hiv hier maakt zaken best wel complex. Zwangeren moeten al medicatie nemen, zodat de kans op besmetting van hun kind aanzienlijk kleiner wordt. Voorlichting is natuurlijk ook heel belangrijk; hier wordt veel aandacht aan besteed. Regelmatig worden mensen weer op de poli gezien. Ze komen bijna altijd, want hier kunnen ze ook weer hun gratis medicatie ophalen. Molly neemt alle tijd om al onze vragen te beantwoorden. Ze vertelt ook over haar zieke moeder en ineens vraagt ze of we met haar mee naar huis willen om te kijken naar haar moeder...misschien hebben we nog een advies voor haar. We gaan graag mee. Ze wonen tijdelijk in een huisje van het ziekenhuis. Haar moeder heeft 2 weken geleden een flink herseninfarct gehad en is sindsdien niet meer bij bewustzijn geweest. Molly en haar zus verplegen haar. Ze geven haar voeding via een sonde, urine loopt via een catheter af. Ze doen samen alle zorg...er is hier geen wijkverpleging om te helpen. Ze doen het super goed, hier hebben we weinig aan toe te voegen. We nemen voor vandaag afscheid; morgen gaan we met haar mee met het palliativ care project, huisbezoek in de wijk. We zijn benieuwd. Thuisgekomen verteld dokter Wouter over zijn eerste stagedag in Zomba, waar hij meteen voor de leeuwen werd geworpen en van alles moest doen. De meest heftige patiënten zag hij de hele dag, bijvoorbeeld een meisje met brandwonden in gezicht, schouder en bovenlichaam; gruwelijk. Rustig beginnen is er niet bij, maar hij heeft het doorstaan en dat is op zichzelf al een prestatie.