Día dieciséis. Manuel Antonio

Día dieciséis. Manuel Antonio.
We lopen om half acht achter de gids aan en stappen in zijn, zeer ruime, airco van. Om de haverklap stopt hij en stappen mensen erbij. Met tien komen we aan in het park. Daar stappen nog 6 man erbij. De groep wordt verdeeld, we krijgen een andere gids toegewezen en we lopen naar de parkingang. Weinig te zien hier, vertelde een jong Duits stel ons een paar dagen geleden. We lopen over een breed, stenen pad. Hordes toeristen. We waren gewaarschuwd. Onze gids stopt gelijk, zet zijn kijker met statief neer en vertelt enthousiast: een tweetenige luiaard. Ik kijk, kijk nog eens, maar zie niets. Dan maar via zijn kijker. Ja, heel relaxt hangt het dier in de boom, met het blote oog nauwelijks te zien. Met slome bewegingen werkt hij blaadje voor blaadje naar binnen. Pura vida, zegt onze gids, want het dier slaapt 17 uur per dag. Geef mij maar de olifant, die eet 17 uur per dag! We lopen 5 passen verder. Marvin, onze gids, zet de kijker weer neer op zijn statief. We zien een prachtige vogel, verstopt tussen de blaadjes op de grond. Prachtige mimicry. Weer 5 passen. Een gave hagedis. Zelfs ná aanwijzen kan ik hem met het blote oog niet zien. De gids is zijn geld dubbel en dwars waard. We zien schitterende Libelles, kleurrijke kevers, landkrabben, vleermuizen, twee en drietenige luiaards, brulapen, withoofd-cappucijneraapjes (bijna uitgestorven), kikkertjes, wasbeertjes, vogels, hagedissen, leguanen, kortom teveel om op te noemen. Na twee uur komen we bij een prachtig strand. De gids gaat terug. We bedanken hem met een extra tip. Hij lacht.
We lopen door naar het 2e strandje, veel minder druk. Door naar het derde en hier ploffen we neer. Ik wist niet dat ik zoveel poriën had; ze werken allemaal op volle kracht. Echt tropisch warm in dit regenwoud, dat tot aan de zee reikt. We zoeken de schaduw van een palmboom en rennen de zee in, die nauwelijks verkoeling biedt.
Terug in het dorp koopt ik een zakje tamarindo. Geen chemicaliën, zoals in cola, zegt de verkoper. Pura vida! Ik antwoordt met: "vivito y coleando" (levendig en kwispelend). Dat had ik ergens in een boek gelezen. De man schiet in de lach. De vrouw naast hem ook. Waarvan ken je dat, vraagt hij. Uit Spanje. Mooi zo. Ik krijg een duim en een hand. De tamarindo smaakt overigens heerlijk.