Día quince. Naar het zuiden

Día quince. Naar het zuiden
Om 6:00 uur stappen we op de bus. Het is 17*C, het waait enorm en het regent licht. Niet voor niets zijn de bergen hier groen (Monteverde). We dalen langzaam over de grindweg en binnen een uur zijn we beneden. Het is nu inmiddels 34*C geworden en mijn hemd met lange mouwen heb ik allang uitgetrokken. Ik sta op voor een jongen met een gebroken been; goede binnenlandse gewoontes moet je gelijk overnemen. Ineens zit ik naast een oudere dame. Zij is Duitse en reist een paar dagen alleen. Haar dochter doet een jaar vrijwilligerswerk in San José, samen reizen ze rond, tenminste als dochterlief niet hoeft te werken. Ik zie overigens best veel moeders met dochters rondreizen. Nooit vaders met zonen; hmm, ik moet snel eens mijn weekje vakantie met Joep gaan vastleggen! Na drie uur zweten in de bus, komen we aan in Puntarenas. Ontbijten? Nee, eerst informeren hoe laat de bus naar Manuel Antonio gaat. Shit, die gaat nú. Instappen maar en verder zonder koffie. Nog een sanitaire stop? Geen tijd voor. Reizen is soms best een uitputtingsslag. We happen in een droog stokbroodje, weggespoeld met lauw water, slurpen een tomaat naar binnen en sluiten af met een banaan. Wat ben ik blij dat mijn vrouw geen luxe paardje is; ze is, net als ik, met alles tevreden. Na wederom drie uur zweten komen we aan in Quepos, vlak bij National Park Manuel Antonio. We lopen ons hostel binnen, the Wide Mouth Frog, en zien tot ons grote geluk dat er een zwembad aanwezig is. We duiken er gelijk in; de watertemperatuur is 32*C. De zonsondergang hier is fenomenaal. Je ziet m echt in de zee zakken en daarna is het licht variërend van oranje naar diep paars. Geen enkel gevoel van onveiligheid, want overal is volk op straat. Toch hebben alle huizen hekken met prikkeldraad, alles gaat achter slot en grendel. Zal wel niet voor niets zijn. Ook zien we gigantische verschillen: goed geklede Ticas zitten domino te spelen aan de boulevard, ernaast ligt een zwerver zijn roes uit te slapen. We lopen naar de jachthaven. Dure sportvisboten uit USA, Panama en CR. Tegenover de luxe haven liggen bouwvallige huisjes. Joggers op de boulevard, scatebords met waaghalzen maken allerlei sprongen. Vissers proberen hun avondmaaltijd naar binnen te halen. Gezinnen maken een avondwandeling. Het valt me op dat niemand ons meer groet, zoals we in Nicaragua gewend waren. Nee joh, veel te toeristisch hier. Ik heb hooggespannen verwachtingen voor het park morgen. We boeken een ochtendexcursie met gids voor de volgende ochtend, nemen nog een overheerlijk koud biertje en ploffen neer in ons zweethok. Zo noem ik onze raamloze kamer. Gelukkig is er wel een fan. Vannacht 'koelt het af' tot 27*C. Heerlijk.