Dag 13. Uitslapen

Dag 13. Uitslapen. Zondagochtend en we slapen heerlijk uit, dus om half 8 stap ik, na een licht ontbijt, de deur uit om een stukkie hard te lopen. Ik ren door het dorp; bijna iedereen is al bezig met iets. Ik wordt begroet, zowel door mannen als door kinderen. Sommigen rennen op me af om me even aan te raken. "Azungu" (blanke) roepen ze lachend. Ik loop bijna het Lake Malawi National Park in, maar wordt tegengehouden door de bewaker, die wakkerschrikt door mijn gestamp op de zandweg. Helaas heb ik geen geld bij me, dus ik loop verder over de weg. Op de akkers staan al jongelui te ploegen, met de hand. Een man met een enorme stapel hout achterop zijn fiets passeert me. Ik kan hem bijna bijhouden. Een eenzame Baobab staat prachtig in het dorre Afrikaanse landschap. Het is winter hier, maar ik begin al te zweten na 10 minuten. Langzaamaan komt Chembe (het dorp) weer dichterbij. Langs de weg staat een aantal vrouwen bij een waterpomp. Ze vullen grote vaten en zetten deze op hun hoofd, dan op weg naar huis. De laatste 2 km loop ik over het strand. Oei, ik voel de wandeling van vrijdag nog stevig in mijn kuiten. Ik puf en ik blaas. Aan de rand van het meer zitten meisjes de was te doen. Vijf meter verderop doen ze de afwas. De pannen worden met zand geschuurd. Nog 3m verderop wordt een klein jongetje gewassen door zijn moeder. Ik kijk mijn ogen uit. Eindelijk kom ik bij ons huisje (villa). Een stel kinderen zit naast elkaar ergens naar te kijken. Ik ga ernaast zitten; ff lekker uitpuffen. Haha, ik zie waarnaar ze kijken. 20m verderop zit Chris in het water met Brik, de grote herdershond. Hier is iedereen bang van honden, dus ze houden een gepaste afstand. Big dog, zegt er eentje tegen me. Ja, maar vriendelijk, zeg ik nadrukkelijk. Het maakt geen indruk, want niemand durft dichterbij te komen. Gisterenavond kwam de nachtbraker zich melden, maar hij rende hard wek toen Brik begon te blaffen. Ons huis is zeker veilig, haha. Ik neem, als laatste, ook een duikje in het meer. Heerlijk!
's Middags maken we een kano tochtje naar het eilandje tegenover ons. Gisteren hebben we daar aan de oostkant gedoken, dus nu peddelen we naar de westkant. Vanuit de kano duiken we het water in. Joep was zo slim om een duikmasker mee te nemen. Het zicht is steken beter: 5 meter. Wederom cichliden in prachtige kleuren, wel honderd om ons heen. Bovenop de boom zit een visarenden te turen. Lekkere hapjes in overvloed! We peddelen langzaam terug, want we moeten op tijd weer terug naar huis. Om 4 uur rijden we weg. Om half zes is het donker, dus het wordt een (in)spannende tocht: vele fietsers op de weg. Niemand heeft licht. Potholes. Je ziet ze pas op het allerlaatste moment in het licht van je koplampen. Voetgangers die oversteken. Geen pretje om hier in het donker te rijden. Ineens een grote groep mensen, midden op de weg. Demonstratie? Feest? Ze laten ons passeren, maar kloppen op onze ramen en motorkap, roepen iets. We rijden stapvoets door. Eindelijk komen we bij het restaurant, 5 km van ons huis. Hier gaan we eten. Het biertje hebben we dubbel en dwars verdiend.