Dag 6 en 7

6. Het is 1:00 uur, ik word wakker en heb het ijskoud...geen goed teken. Ik trek de deken over mij heen, nadat ik de fan heb uitgezet en sluit mijn ogen. 2:30 uur en ik wordt wakker van haangekraai, maar daar kan ik die barstende hoofdpijn toch niet van hebben. Ik luister naar mijn hart, dat flink tekeer gaat, en weet bijna zeker dat ik oververhit ben, misschien wel een lichte zonnesteek. Hoewel ik weet dat het goed zou zijn om een douche te nemen, pak ik 2 paracetamollen. Ik blijf de hele ochtend in bed.
S middags ga ik naar het strand en neem me voor om veel meer te drinken! Een visser komt aangevaren en legt aan. Hij loopt met zijn vangst mijn kant uit. 2 Thaise dames uit het restaurant komen hem tegemoet. Ze bekijken de vangst en kopen een deel. Ik kom erbij staan en zie dat hij voor een zak vis (ong 1 kg) 20 baht krijgt...dat is ongeveer 50 cent. Ik vraag hem hoeveel hij per dag verdient (het restaurantmeisje vertaalt). Op een goede dag brengt hij 400 baht (10 euro) mee naar huis...maar er zijn ook slechte dagen! Ik mag in alle zakken kijken, de vis lacht mij toe. Het meisje koopt nog een zak voor eigen gebruik; daar kunnen ze thuis 3 dagen van eten. Verser kun je het niet hebben, zegt ze lachend. We nemen beleefd afscheid: de handen gevouwen voor de borst en een kort knikje. Ik ga naar de duikschool, maar helaas is de baas er niet, hij was voeg klaar vandaag. Ik glimlach en maak een nieuwe afspraak voor morgen.

7. Na een, wederom ascetisch ontbijt (niet slecht hè, voor een Bourgondische humanist), zorg ik dat ik om 9:00 uur op de duikschool ben. Wéér geen boss! Ik glimlach en zeg dat ik vanmiddag nogmaals kom. Vervolgens rij ik naar het strand, lees een uurtje en loop dan naar een andere duikschool. De boss is er (dat had ik gisteren al gehoord). We spreken af dat ik morgen voor een vriendenprijs als extra staflid mee mag naar Sail Rock, dan kan ik eens zien hoe het er aan toegaat bij hun. Ik hap dankbaar toe.
Ik besluit naar het zuiden te rijden. Zodra ik van de hoofdweg af ben, wordt het aangenaam, zelfs rustig. Ik geniet van de natuur, de geur, de vriendelijke mensen...o, wat maken die glimlachende mensen je dag zovéél aangenamer! Mijn lunch, mango seafood salad, is weer verrukkelijk. Ik zoek de Butterfly Garden en koop een kaartje. "Not so many butterflies now, sir!", zegt het meisje in de ijskoude entree ruimte. Het deert me niets. Ik zit er 2,5 uur en lees in Marianne Fredriksson's 'het raadsel van de liefde'. Het boek past perfect bij mijn stemming. Aan het eind van de middag ga ik weer naar mijn, bijna vertrouwde, duikschool. De baas is er nu en is nèt klaar. We babbelen een half uur en ik kan zaterdag starten; samen met hem een herhalingsdag doen voor de IDC studenten. Dat ik Duits spreek komt prima uit, zijn Duitssprekend staflid vertrekt overmorgen. De hand van Buddha?