37. Last Dive on Great Barrier Reef

37. Last Dive on Great Barrier Reef. Di 10 april. Wake up call om 5:45 en om half zeven liggen we weer in het water. Hoge golven, wel zonnig, meteen afdalen en zien hoe het rif tot leven komt. We zwemmen langs een paar ‘bommies’, een bult onder water, meestal begroeid met koraal en vol leven. Bij de vierde Bommie hangen een stuk of 25 Bumphead-parrotfish (Bultkop-papagaaivis). De vissen zijn een kleine meter groot en wegen zo’n 40 kg. Hun tanden zijn indrukwekkend. Zijn leven van koraal en algen en bijten vaak stukken uit het koraal. Daarbij gebruiken ze hun hoofd soms als stormram. Normaal gesproken zijn ze erg schuw en blijven op afstand, maar nu moeten ze nog wakker worden. Verbaasd kijken ze naar ons, lastige wezens. We zwemmen door, op 180 graden, totdat we bij de rand van het rif komen, dan rif op rechter schouder (eerst markeerpunt onthouden) en als we bijna rond zijn, op 150 graden naar de Fish Bowl. Ineens ben ik oog in oog met een kleine (1 meter) witpunt rifhaai. We wijken beide en de haai zwemt ongeïnteresseerd door. Ik kijk het slanke, gespierde dier met bewondering na. Ze zwemmen vaak heel rustig, maar kunnen ineens wegschieten. Ik heb eens een filmpje van een mako haai gezien. Deze makreelhaai (ong 3-4 meter) hield met gemak een speedboot bij. Geen optie dus om hard weg te zwemmen. Beter om hem te observeren en rustig rugwaarts weg te zwemmen, je lichaam in verticale positie houdend. Veel indianenverhalen gaan over haaien. Jaarlijks worden er ongeveer 50 mensen gewond of gedood door haaien. Jaarlijks worden er ongeveer 150 miljoen haaien gedood door de mens. De mako haai bijvoorbeeld is zeer geliefd bij sportvissers, helaas. Hier bij het GBR heb je alleen maar rifhaaien, we hebben drie soorten gezien: witpunt-, zwartpunt- en grijze rifhaaien. Allemaal ongevaarlijk voor de mens. We zwemmen wat rond, de meesten van de groep zijn alweer uit het water. Het zicht is nog steeds slecht, zo’n vijf meter. Regelmatig komen we een groene schildpad tegen. Met hun papegaaien bek grazen ze van het rif. Je zou ze kunnen voeren, zegt Lionel, de hoofdgids, maar dat mag natuurlijk niet, voegt hij er snel aan toe tijdens de briefing. Door de deining is het lastig om weer op de boot te klimmen. Het regent inmiddels keihard. Snel ontbijt en dan weer briefing. We doen drie duiken vóór 12 uur, want we moeten weer op tijd terug zijn. Angèle voelt zich wat opgejaagd. Tja, je zou een duik kunnen overslaan, maar dat is natuurlijk zonde (we zijn tenslotte Hollanders), dus dat doen we niet. De laatste duik is heel ondiep, maar voor mij het mooist. Het is weer zonnig (het weer kan per half uur verschillen), dus prachtig zicht onder water. Grote, fel gekleurde papegaaivissen zwemmen rond. Ik kan best dichtbij komen. We steken ons hoofd even boven water, je kijkt zo over het rif heen als je nèt onder water kijkt. Aan de oppervlakte zie je alleen het schuim van de branding, veroorzaakt door het ondiepe rif. Verder alleen maar zee om je heen (en onze catamaran natuurlijk). Een prachtig gezicht. We genieten. Jammer dat we uit het water moeten. Zou je hier nog eens terugkomen, is de vraag? Ik denk het niet. Tien duiken hier vond ik genoeg. Maar ik had het zeker niet willen missen!