29. Brommertje

29. Brommertje. Ma 2 april. We huren de motorcycle van Eriq (wéér geen overbodig papierwerk) en tuffen rustig weg. Ik voel me weer tiener; mijn chickie achterop. Eigenlijk zouden we samen met Dedy gaan, maar die kwam niet opdagen. Hij mag waarschijnlijk niet van zijn vrouw; dat vertelde hij me gisteren. Ze is nogal wat jaloers en zo samen met een andere vrouw op stap (ook al is haar man erbij) is toch al vergaand in de moslimgemeenschap, zeker als het niet voor werk is. We gaan naar Ara Beach en vinden dit warempel ook nog. Het strand is totaal verlaten. Aan de rand is wel wat botenbouw, een gesloten resort, en verder alleen heel veel aangespoeld plastic. Het kost me toch altijd weer even moeite om het knopje om te zetten, de rotzooi te negeren en van de prachtige omgeving te genieten. Angie heeft er minder moeite mee, die zit al op de schommel, precies op de brandinglijn gebouwd. Een paar bamboestokken en je kunt bouwen wat je wil. De tweepersoons schommel is schitterend, ik voel me weer kleuter. We slenteren blootsvoets door het heldere water. Bij een schaduwplek strijken we neer, lekker lezen, het ruisen van de zee op de achtergrond. Dan knort het buikje. We verlaten Ara en via wat steile weggetjes belanden we in Bulukumba, maar we vinden geen Warung die open is, dus maar verder. Dan belanden we op een ander strandje, ook totaal verlaten, op een hond na. Deze zit, al jankend, met zijn kont in het water. Wat zou die hebben uitgespookt? Ik rij een stukje terug, koop wat drankjes en koekjes en dan weer relaxen bij het strand. Als het boek uit is, rijden we weer verder, langs kleurrijke huisjes in Konjo stijl (dat hoor ik later van Shanty). We belanden in panorama restaurant. Mijn vrouw heeft een neus voor mooie plekken. Het uitzicht is fraai: over de palm- en bananenbomen uitkijkend, in de verte de zee. De pilot whales komen helaas niet opdagen. Maar wel 25 vrouwen, hoofddoekjes om, die gaan zingen via een microfoon en twee mega luidsprekers. Niet heel mooi en zuiver, maar bijzonder. De baas legt uit: ze zingen mijn voorouders toe, Arabische zang. Later hoor ik dat het animalisten zijn, deels ook moslim, maar oude tradities nog in ere houden. Het kán, in Indonesië. Na een nasi telur, een lemon thé en een avocado juice rijden we weer verder. Het strand voor locals is ons laatste plekkie. Hier waren we eergisteren ook al. Samsi herkent ons gelijk. Cappuccino? Dua! Weer zijn wij de enige buitenlanders. We nemen plaats aan een tafel die met een muffe doek wordt schoongepoetst. Beter maar geen kweekje hiervan maken, denk ik. En zeker geen eten opleggen. Naast mij zit een man zijn visgerij te repareren. Voor mij zit een vrouw, samen met haar kind en een oma op een houten ligbed te kletsen. Iemand ligt in een hangmat te slapen, lege bierfles naast hem. Op het strand spelen kinderen met zand. In de verte jammert de luidspreker van een moskee. Zonde dat de elektriciteit is uitgevonden, schiet het even door mijn hoofd. Een oranje gloed op zee vertelt ons dat we weer op moeten stappen. In het donker rijden en ook nog met zonder helm is het laatste wat we willen. Op naar de heerlijke Ikan rica rica, op traditionele wijze door Shanty klaargemaakt. Thé djahé als toetje. Je kan het slechter treffen.