13. Ossies

13. Ossies. 17 maart. De Tsjechen zijn naar Borneo vertrokken (gaan wij misschien ook nog heen...moet eerst even regelen dat we 4 weken langer blijven, want 8 weken is veel te kort). Op de boot in gesprek met Mario en Stefan. Ze komen echt los. Beide afkomstig uit (voormalig) DDR. Relaxte gasten, met humor! Stefan heeft een pak dat bijna uit elkaar valt. Mario vind een afgevallen stukje pak en vraagt of hij dat weer erop plakt...we liggen dubbel. De duikplekken zijn mooi, maar niet om terug voor te komen. Het zicht is redelijk, het water is lekker, 27 graden. We genieten. Krijgen allerlei tips van Stefan en Mario die beide al lang duiken en overal zijn geweest. Ze laten prachtige foto’s zien van de Filippijnen. Tja, daar moeten we ook nog eens heen. Thomas wordt ook spraakzamer. Hij woont hier nu 12 jaar, zijn vrouw komt van Pantar island, naast Alor. Zijn ex woont in Lombok, waar hij 4 jaar als instructeur heeft gewerkt. Hij heeft een zoon en twee dochters, die allen bij moeder verblijven. Hij komt ook uit oost-Duitsland. Tijdens het duiken wijst hij zelden iets aan. Wel mogen we duiken zo lang we willen, dat is soms 70-80 minuten, ‘kein problem‘. Geen snacks aan boord (Donovan had ons op Timor te veel verwend). Eenvoudige, maar lekkere (koude) lunch. De thee smaakt heerlijk. De sfeer is gemoedelijk. Geen sterke verhalen, leuke ‘ossie’ humor. Mijn Duits is best nog goed. We praten over ‘alte Zeiten‘. Die Sendung mit der Maus, rappelkiste, Otto Waalkes. Ze keken ook illegaal naar de West-Duitse televisie. We zijn allemaal 50-ers, ik ben de oudste. Terug naar de homestay zit ik achterin de pick-up truck. Op alles wordt door iedereen getoeterd, gewoon om te waarschuwen. Het stikt van de brommertjes, waarop van alles wordt vervoerd. Hoe kan iedereen zo’n brommer betalen? Krediet, zegt Thomas. Ze betalen eerst weinig, en na een paar maanden wordt het duurder en duurder. Ze betalen dan jarenlang, maar het geeft ze wel een hogere status. Een fiets is iets voor losers. We rijden langs vele kerken. Ook Alor is erg christelijk, fiftyfifty met moslims. Buiten de hoofdstad Kalabahi is er nog wel eens een stammenoorlog, echt met speren en pijl en boog. Jongetjes lopen hier met katapult (ik ook vroeger). Ze schieten vogels uit een boom. Ze rijden links hier, maar als het beter uitkomt, rechts. Een georganiseerde chaos. Sommigen zonder licht. Ik heb het ziekenhuis van buiten gezien, denk niet dat het iets opschiet als je daar terechtkomt. De eerste hyperbare drukkamer is trouwens op Bali, een paar uur vliegen. Ja, vliegen, ook als je een decompressie ongeluk hebt. Je betaald de piloot dan extra, zodat hij laag blijft vliegen. Het KAN, in Indonesië. Toch maar zeer regelmatig op onze duikcomputer blijven kijken, dat lijkt mij gezonder.