7. Varanus Komodoensus

7. Varanus Komodoensus. 11 maart. Om half vijf staan we bij het bureautje waar we gisteren onze dagtocht hebben geboekt. Niemand. Ja, toch, er ligt iemand te slapen op het bankje bij de ingang. Voorzichtig schud ik hem wakker. Vanuit een diepe slaap komt hij terug op aarde, kijkt ons verbaasd aan, verontschuldigt zich en gaat, desgevraagd, iemand halen. Daar komt de boss...jullie zijn vroeg, lacht hij. Wij zijn dus een uur te vroeg. Lekker dan. No problem, zegt hij, maar wij besluiten toch om nog even een dutje in ons hotel te doen, ongeveer 20 meter verderop. Op de boot varen we weer Komodo National Park in. Na een half uurtje tuffen horen we “ikan pari”, mantas dus. Er zwemmen ongeveer 8 stuks in het ondiepe koraalgebied. We stoppen, vinnen en maskers en even later zwemt een grote manta vlak onder mij door. Het geprik van de kleine kwalletjes deert mij niet; alweer machtig om te beleven. Verder gaat de boottocht en een uurtje later staan we bovenop een heuvel van Palau Pagar. Wat een schitterend uitzicht heb je hier. De groene eilandjes steken prachtig af bij het deels azuurblauwe water. Helemaal beneden zie ik in de baai weer een ikan pari zwemmen. We varen door naar Palau Komodo en nadat we 750000 irp hebben betaald (€20 pp) gaan we met twee gidsen het park in. Na 10 minuten lopen staan we al oog in oog met 3 Komodo varanen. Ze liggen te relaxen in de zon en vinden een fotoshoot helemaal prima. Niet te dichtbij, want ze kunnen gemeen bijten en zijn giftig. Ze lijken sloom, maar kunnen harder rennen dan wij. Prachtige prehistorische monsters. Verderop in het park komen we er nog twee tegen. Eentje gaat midden op ons pad liggen. We lopen er met een grote boog omheen. Weer de boot in naar Pinkbeach. Het witte strand kleurt inderdaad rosé vanwege de kleine stukjes rood koraal dat zich gemengd heeft met het geelwitte zand. We snorkelen wat rond tussen een grote school blauwe fuseliers. De koralen vlak onder ons, prachtig, maar al snel krijgen we het koud. Het water is 26 graden, maar zonder duikpak is het voor mij te koud. Wat een verwend kereltje ben ik toch. Ik smile. Tegenover mij zit een man uit Boston, hij heeft max twee weken vakantie. Naast mij zit een stel uit Japan; zij hebben max één week vakantie. Hoeveel weken heb jij, vragen ze me. Ik durf het haast niet te zeggen... Vol ongeloof kijken ze me aan. Ik smile.