Día veintitrés. Caballos y Masaje

Día veintitrés. Caballos y Masaje
Zoals luie toeristen gewend zijn, worden we om 8:00 uur opgehaald vanaf ons hostel. Vandaag hebben we (zoals gewoonlijk) een verwendag. Ik ga paardrijden en Angèle gaat voor een reiki achtige massage. Maar eerst even Skypen met onze kinderen. Zoiets moet je goed timen, want tijdverschil met Nederland is (inmiddels) 8 uur, en met Vietnam 13 uur. Dus half acht in de ochtend is een goede tijd. Heel grappig om zo'n groepsgesprek te hebben; steeds valt iemands beeld weg of versta je nèt ff niet goed, dus veel herhaling, maar wel heel leuk. Als we ophangen, staat de taxi klaar. We rijden een klein half uur, door een brede beek, op en neer over een grindweg, en ineens zien we twee paarden staan met een man erbij. Alles gaat in het Spaans, oeps, moet Angèle nu het hele eind meelopen? Nee, alleen tot zijn huis. Aha, hoelang? Diez minutos. Ok.
We komen aan bij zijn huis in the middle of nowhere. Come in, zegt zijn vrouw Marielos. Ze biedt ons een kop koffie aan. Ondertussen onderhandel ik met Oldemar over wat we gaan doen en wat de prijs is. Hij wil gaan wandelen, wij niet. Dan paardrijden? Nee, Angèle niet. Dan massage? Nee, ik niet. Het is een komische conversatie, maar we komen eruit, ook uit de prijs. Dan gaan we op pad, te paard. Dwars door het secundaire regenwoud van Punta Río Claro National Wildlife Refuge. Ik zie nergens een pad en vraag aan Oldemar wat we gaan doen. Paardrijden door het bos! Hij lacht. Aventuras, zegt hij. Solo por tio. Het is voor hem de eerste keer dat hij een rit dwars door het bos maakt. Maar jij kan paardrijden, zegt hij. Niet zoals de touristico. Wat een gaaf avontuur inderdaad. We rijden...ik weet niet waarheen. Over boomstammen, vlak langs bomen met enorme stekels. Attencion, waarschuwt Oldemar vriendelijk. Ik moet lianen wegduwen, mijn paard goed sturen tussen takken, planten, bladeren. Cleopátra luistert goed. Soms is ze bang en wil niet verder. Té dicht begroeid. Is voor háár óók de eerste boswandeling, lacht Oldemar. Cleopátra weigert pertinent door te lopen. Heb ík dit. Ik spoor haar aan. Geen reactie. Nogmaals, wat harder. Nu probeert ze me te bijten. Ik mep haar hard op haar hals. Goed zo, lacht Oldemar. Nogmaals mijn zachte gympen zo hard mogelijk in de lendenen. Het helpt. Met duidelijke tegenzin loopt ze het dichte struikgewas in, blijft met één poot hangen in een liaan, ik trek aan het rotding, maar, zoals elke tarzankenner weet, die dingen zijn vet sterk. Stukje terug dan maar. Het helpt. Opnieuw, liaan wegduwend, stekels op de boomstam ontwijkend. Mijn sok is één grote klittenbol. Een wonder dat ik nog niet lekgeprikt ben door al het rondvliegend klein spul. We gaan steil omlaag. Achteroverhangen dus en stijgbeugels naar voren. Onderaan blijven we staan. En nu? Ik zie alleen een supersteil stuk omhoog. Snel omhoog, maant Oldemar mij. Hij doet het voor. Het kleine paard, Rambo, klimt snel de helling op. Ik volg. Prachtig zoals Cleopátra dat doet. Dan komen we bij een afgrond. Afstappen. Paarden aan de boom binden en te voet verder. Heel steil omlaag. In de verte hoor ik een waterval. Beneden aangekomen, het zweet gutst van mijn hele lijf, een mooie waterval met een klein plasje. We kleden ons uit en springen, met onderbroek, het frisse water in. Vlak bij de waterval is het zeker 3m diep. We klimmen op een rots. Oldemar duikt. Ik spring liever...ken deze plek niet zoals hij. Heerlijk, geen muggen, lekker schaduw van de bomen en 'no esposas' (echtgenotes) om ons heen, grinnikt Oldemar. Ik glimlach.
In de middag geniet Angèle, na een gezellige gezamenlijke lunch, van een relaxte massage. Pura vida, zegt Oldemar. Ik antwoord met 'vivito y coleando'. Hij schiet in de lach. Zijn vrouw Marielos, lacht hartelijk mee. Wat een heerlijke dag weer.