Día trece. Terug naar Costa Rica
Tja, eigenlijk wilden we naar Costa Rica, maar we hebben absoluut geen spijt van Nicaragua....integendeel: hier komen we zeker nog eens terug. Wat zijn de mensen vriendelijk en wat maken ze graag een praatje. Ometepe is super relaxt, de vulkanen geven een sprookjesachtige sfeer. Het weinige autoverkeer is heerlijk. Maar vandaag gaan we weer terug naar CR. Om 6:00 weg uit ons hostel. Om 6:30 de bus, 8:00 de boot, 9:15 de taxi naar de grens, 10:45 twee uur in de rij voor stempeltjes en papiertjes voor, weet ik wat. 13:00 de bus naar Liberia. 13:30 een taxi samen met twee Slowaken naar Las Juntas. 15:00 de bus naar Santa Helena. 17:00 op zoek naar ons hostel. 17:30 inchecken. 18:00 op onze kamer. TWAALF UUR ONDERWEG. Maar dan heb je ook wat: we zitten vlak vóór de ingang van Monteverde. Een schitterend natuurpark, naar verluid, dus we hebben hoge verwachtingen morgen. We boeken een hike en een nachtwandeling, gaan een hapje eten, nemen een stikduur kopje koffie en duiken er vroeg in. Pffff, reizen kan heel vermoeiend zijn. Nog even wat anecdotes. Op de boot raak ik in gesprek met een Canadese pensionada (ja, deze keer een rasechte Canadees). Zij reist met een eigen gids en auto rond en zit al om 8:00 uur aan een biertje. Tja, dat is de luxe van een pensionada. Ze lacht erbij. Ze heeft al veel gereisd, kent Nederland ook: Well organised! Ze is wat ongerust over de toekomst van Europe, nu de UK uit de unie stapt. Als ik voorzichtig informeer over Thrump, haalt ze haar neus op. Nee, in Canada moeten ze niets van die man hebben. Dat wordt nog heel lastig, want de USA is de grootste handelspartner van Canada. Ze heeft een huis in CR, zoals zoveel Canadezen en Amerikanen. Daar vertoeft ze vier maanden per jaar. Af en toe een uitstapje naar Nicaragua, want dat land is authentieker, vind ze. Zeker Granada. Tja, dat stadje hebben we letterlijk links laten liggen. Please excuse, zegt ze, en gaat een sigaretje roken. Ze is 76 jaar oud. We tuffen verder op de veerboot, overigens van Nederlandse makelij. Bouwjaar 1983, zag ik ergens staan. In gebruik geweest op de Waddeneilanden. Je ziet nog een verbleekte foto van de eilanden: tv-tas (Texel,Vlieland,Terschelling,Ameland en Schiermonnikoog). Ik kijk naar een man van een jaar of 70. Hij schraapt met zijn zakmes het eelt van zijn handen. Wat ga je doen vandaag? Familie bezoeken in Rivas, morgen weer terug. Ok, goede reis. Jij ook.
In de bus praat ik met een Slowaak. Is het beter geworden na de scheiding...in 1993 alweer? Ja en nee. Er ging altijd veel geld naar Praag. Nu blijft het in eigen land. We gaan langzaam vooruit. Eigenlijk vreemd, die scheiding, want we hadden nooit onderling ruzie. Maar het is zo eenmaal. Gelukkig hebben we de euro. Aha, tenminste iémand blij met de euro. Hij heeft ook vaker in oost Europa gereisd, prachtig, zeker ook Azerbeidzjan. We schakelen van Engels over naar Duits, want dat gaat hem beter af. Hij heeft al veel gereisd in zuid en midden Amerika. Ik vraag hem hoe hij dat toch doet, want hij spreekt nog minder Spaans dan ik. Hij lacht. Veel aanwijzen, zegt hij. En veel geduld. Ja, dat moet je hier ook zeker hebben. Ik kijk naar twee meisjes in de bus die in slaap zijn gevallen. Heerlijk relaxt. Pura vida. Ik doe ook ff mijn ogen dicht.