Día dos. San José.

Dag 2. SAN José. We slapen uit tot 6:30 uur en om 6:45 zit ik al druk te mailen met makelaar en notaris. Ja, das waar ook...ons huis hebben we verkocht en de overdracht is komende vrijdag. Als je denkt dat alles geregeld is, volmachten en zo, dan vergeet het maar. Het vakantiegevoel is meteen weg, maar na een uurtje of twee is het dan hopelijk rond. Joep moest nog foto's appen naar ons, wij die weer mailen naar de makelaar, de notaris moest nog betaald worden, de WOZ nog doorgeven, hahaha, we kunnen er gelukkig om lachen. Ontbijtje met papaya, ananas en ei en dan de stad in.
We waren al gewaarschuwd door de Lonely Planet, dat SAN José niet de mooiste stad zou zijn...dan valt alles mee. De Nederlandstalige Insight Guide geeft een mooier beeld, dus die stoppen we in onze tas en gaan op pad. We slenteren door de calles en tellen de Avenidas, de stad is heerlijk overzichtelijk ingedeeld: de even avenidas in het noorden, de oneven in het zuiden....oh nee, omgedraaid. De oneven calles in het oosten....eh....ja, klopt. We zoeken het Theatro Nacional en ontdekken dat we aan de zijkant ervan zitten, op een pleintje. Helaas is er vanavond geen voorstelling. We verwachten een groot Parque Central en constateren dat dit niet groter is dan ons eigen Nelson Mandela park in Almere. We lopen de enorme Catedral Metropolitana in en gaan even zitten in de prachtige Kapel van het Heilig Sacrament. Mensen lopen af en aan, gaan even bidden en vervolgen dan weer hun dagelijkse beslommeringen. Af en toe kruipt iemand, al biddend, richting altaar. Ai, je knieën, en dat op je oude dag. Maar het oude besje vertrekt geen spier, haar gezicht is vol overgave. De naam Tantalus komt bij me op. Ik kijk naar de houtbewerkingen, snuif de kaarsenlucht op. Helaas zijn die hier elektrisch...zeker bang voor brand. Ik hoor iemand zijn biecht mompelen. De priester aan de andere kant lijkt in slaap te zijn gevallen. Gelukkig schrikt hij wakker en zwaait geruststellend naar me. Nee, geen biecht voor mij, dat zou te lang duren. We lopen naar de Mercado Central. In deze overdekte hal kun je Vanwalleghem vinden in de 200 stalletjes. We vinden een leuk plekje om te lunchen en ik bestel in mijn beste Spaans...tja, wat bestel ik eigenlijk? Kip met rijst en een gwanabano leche? Het smaakt heerlijk. De sfeer is prachtig, enkel Tico's (zo noemen de costaricanen zichzelf) om ons heen. Via het Parque España belanden we voor het Edificio Metálico, en prefab gebouw dat de belgen heir 125 jar geleden naartoe versleept hebben. Wat moet het warm binnen zijn, want de wanden zijn inderdaad van gietijzer. Ik klop erop en schrik gelijk ....binnen gebeurt waarschijnlijk hetzelfde. Ik loop snel het park weer in. We blijven hier een tijdje zitten, kijken Nasr de wietrokende studenten, ze zwaaien naar ons en wij terug...nee, ik hoef geen hijsie. We lopen langs bedelaars, hier en daar ligt iemand op karton te slapen. Buiten het stadscentrum hadden we gisteren de armere wijken van SAN José al gepasseerd. Hoe welvaren iemand hier is, zie je gelijk aan het uiterlijk...de verschillen zijn enorm. Ook hier zie je veel obesitas. Ongegeneerd hangen de buikjes in vaak te strakke kleding. Een oude man met fleurige hoed loopt op een soort kroks. Een andere, evenoud, verkoopt lootjes. Velen willen kans maken op de 80miljoen, dus hij heeft het best druk. We slenteren naar ons restaurantje, Shakti, en zien dat dit ook een hostel is, eigenlijk veel mooier dan die van ons. Dat moeten we onthouden. Totdat een trein langsdenderd, midden op straat. Ja, ook dat is SAN José. Buenas noches!