Dag 17. Presentatie geven.

Dag 17. Presentatie geven. Vandaag gaat Angèle, samen met zuster Emily, een presentatie geven over 'skin-to-skin' en 'late Cordaan clamping' (uitgesteld afstrengelen van de navelstreng). Ze hebben hier van de week over gesproken en voegen nu daad bij woord. Na het morning report helaas geen Emily. Bleek dat zij de enige was op de verloskamers...kon dus niet weg. Morgen is weer een nieuwe kans. We gaan de spullen halen bij de nursing school; daar hebben we twee weken over gedaan om te regelen. Nu is het snel gepiept, dus vanmiddag gaan we een (kinder)reanimatieles geven. We regelen bij Chris de laptop, hij heeft ook een beamer op zijn kantoor. We hebben twee volwassen poppen, twee babypoppen, twee ambu's, twee pocket masks, via Molly wat gazen en alcohol om schoon te poetsen. Nog ff de poppen checken, korte reparatie, en klaar is Kees. We brengen alles even naar huis en starten onze dag. Ik kom precies op tijd voor de ochtendvisite op de kinder. Daarna heb ik een lang gesprek met de verpleegkundigen, over hoe wij in Nederland werken en hoe zij hier, over opleidingstraject, maar ook over hele specifieke dingen. Ik vertel dat wij altijd het infuus eerst checken, dan antibiotica geven, meestal verdund, en vervolgens naspoelen met fysiologisch zout. Dat laatste doen ze hier helemaal niet, was me opgevallen. Ik vertel wat over verstopte infusen, aantasting van de bloedvaten, subcutaan geven van medicatie. Een uur later is het medicatieronde en ik loop mee. Tot mijn vreugde zie ik dat ze nu wél het infuus checken, voordat ze de medicatie (nu war langzamer) inspuiten en vervolgens naspoelen. Juist try this for a week and tell me the results, please. Dat beloven ze. Leuk, had ik niet verwacht. John komt aanlopen. Hij aast al een week op mijn stethoscoop, want hij weet dat we zaterdag weggaan. Nadat hij gisteren door een collega op zijn nummer is gezet hierover, gooit hij het nu over een andere boeg. Nice uniform you have! Ik kan mijn lachen niet onderdrukken. Uiteindelijk komt het tot een gesprek over alles wat ze nog heel goed kunnen gebruiken op de afdeling. Ik maak ijverig notities. We kletsen nog een poosje over van alles. Daarna ga ik naar net lab, want ik wil kijken of ik nog bloed kan doneren. Helaas mag ik niet, vanwege mijn oncologisch verleden. Joep is echter op een idee gebracht; Pien ook. Er is hier een chronisch tekort aan bloed. Niet vreemd, als je hier eens in het donker hebt gereden, snap je waarom er zoveel verkeersslachtoffers zijn. Ik loop op tijd naar huis; kan ik de les nog ff verder voorbereiden.
Stipt twee uur staan we helemaal klaar in de visite-ruimte voor onze les. Niemand! Ik besluit een rondje ziekenhuis te doen, om nogmaals iedereen uit te nodigen. Dat hadden we tijdens de ochtendvisite ook al gedaan, maar ja...... Na een kwartier ben ik weer terug. Nog steeds niemand. Dan ineens druppelen wat mensen binnen. Eenmalig uur later dan gepland, starten we met negen mensen, top. Het wordt een leuke en praktische les, we oefenen op volwassenen en op baby's, doen stabiele zijligging, oefenen verstikking/verslikking en om 4 uur zijn we klaar: iedereen enthousiast. Ik beloof de aanwezigen een certificaat. Dat hebben ze verdiend.