Dag 14. Wachten.

Dag 14. Wachten. Na het ochtendrapport lopen we naar de kinderafdeling, waar we de ojchtenvisite willen meelopen. Ik vraag aan dr Eneya wie de visite doet, hij of dr Belali. Ikzelf, zegt hij. Hoe laat? 9:00 uur. Ik geef wel een seintje. We lopen naar het administratieve kantoor, waar het hoofd verpleegkundigen zit. Zij zou ons laten zien welke spullen aanwezig zijn voor onze pbls-les (kinder-reanimatie). Al twee weken proberen we haar te spreken te krijgen, maar zij is er steeds niet...dat schiet dus niet op. Terug naar Kinder; geen dr Eneya. Dan maar naar 'under five', want Pien wil graag vaccineren. Niemand aanwezig, we zijn nog te vroeg. Dan worden we geroepen door iemand: er gaat zo een groepsles beginnen, of we willen kijken? Tuurlijk. Het vind plaats in de wachtruimte van 'under five'. Les over persoonlijke hygiene. Natuurlijk in Chichewa. We verstaan er niets van, maar af en toe wordt er hard gelachen. Ook is de les interactief, want hij stelt vragen en wijst iemand aan die dan moet antwoorden. Natuurlijk zitten er alleen maar vrouwen, plusminus 40. We kijken nog een tijdje, totdat ze gaan beginnen met de vaccinatie. Als we een half uur bezig zijn, komt dr Eneya langs. Hij zegt dat dr Benali nu visite gaat lopen. We haasten ons naar de Kinder; geen Benali. Grrr. Terug naar 'under five'. Na een half uur zijn we daar klaar. Pien heeft een aantal moeders een tetanus prik gegeven en ook een aantal baby's gevaccineerd. Ze heeft er duidelijk plezier in. Terug naar de kinder; dr Benali heeft zijn ronde nèt gedaan en is weer verdwenen. Grrr. We lopen naar 'male ward'. Daar is dr Chris bijna klaar met zijn rondje. We kijken mee bij zijn laatste patiënt: van de fiets gevallen. Verwondingen op armen en in gezicht. Ze hebben er gaas op gedaan, drie dagen geleden, maar niet verwisseld. Nu is alles vastgegroeid. Hij heeft ook nog een infuus in de arm. Nee, geen antibiotica gehad, maar voor de zekerheid krijgt hier bijna iedereen een infuus, vaak met AB. Chris peutert alle gazen los en de man kan met ontslag, nadat hij een tetanusprik heeft gehad. We lopen door naar 'female', waar een jonge vrouw ligt. Zij heeft een dood kind in haar buik, 5 maanden oud, maar de bevalling wil niet lukken. Ze heeft veel pijn, heeft al pijnstilling gehad. De clinical officer probeert het kind te draaien. De vrouw gilt het uit; iets wat ze hier niet snel doen. Even overleg met dr Chris op de gang. Nee, dit wordt beslist een sectio, zegt hij. Als hij uitgesproken is horen we van de nurse dat het kind geboren is. Het heeft dus geholpen. We gaan kijken en zien een slap, prematuur kindje liggen. Moeder kijkt er uitgeput naar. Oma staat erbij, hoofdschuddend. Terwijl moeder wordt verzorgd, staar ik naar het kindje; helemaal gaaf. Ik ben blij voor moeder dat ze geen keizersnede hoefde; geen kind en toch een wond, niet echt fijn bij je eerste kind. We lopen naar ons huis voor de lunch. Ik heb eigenlijk geen trek meer.
's Middags willen we een operatie bijwonen. Vieze wond, afgestorven weefsel, interessant. Chris doet de operatie. We zijn stipt 14:00 uur bij het 'theater'. Alles zit nog op slot. Na 10 minuten komt iemand aanlopen. We kunnen ons al omkleden, zegt ze. We wachten nog ff. Na 10 min. Komt Chris aanlopen, maar omdat er niet gestart kan worden, is hij door de andere deur weer verdwenen. Wachten. Na 10 min. telefoontje van Chris: de Timothy gaat de operatie doen. Okiedokie. Wachten. Een kwartier later, we wachten nu al een uur, komt Timothy aanlopen. De operatie gaat niet door, zegt hij, want de patiënt heeft gegeten. Tja, morgenvroeg is hij de eerste! Smile!