Dag 58. Last day in paradise

58. Last day in paradise. Inmiddels doe ik de dingen 's morgens op routine, help mee met spullen verzamelen voor de klanten op de duikschool, boot inladen. Dat is waar de immigratiedienst nog eens langskomt, op zoek naar illegale werkers. Onze duikschool hoeft echter hiervoor niet bang te zijn, zij betalen maandelijks een 'toelage' aan de politie om geen inval te krijgen. Dat is veel goedkoper dan een werkvergunning voor iedereen, dus heeft dan ook bijna niemand een werkvergunning. Zo'n vergunning is trouwens best duur en je moet maandelijks 7% belasting over je geschatte salaris van 55.000 bath betalen (bijna 100 euro). Het maakt niet uit of je dit daadwerkelijk verdient of niet. Bovendien moet je officieel voor een Thais bedrijf werken, dus een Thai moet in ieder geval 51% van het bedrijf bezitten. Puur protectionisme. Maar misschien wel goed om te voorkomen dat straks alles hier in bijvoorbeeld Chinees bezit is.
Dan de belasting. Iedereen betaalt 7% over zijn inkomsten, maar de meeste bedrijven (zeker de zzp-ers) werken zwart. Als je dan iets officieel doet, kom je vaak vanzelf in de problemen. Zo moet Tom, baas van die andere duikschool, ook 7% over zijn huur betalen, die men hier als inkomsten ziet. Over alle werknemers betaalt hij maandelijks die 100 euro, ongeacht wat ze verdienen. Op elke buitenlandse werknemer moet hij (op papier) drie Thai in dienst nemen. Momenteel heeft hij 4 buitenlandse werknemers, moet dus 12 Thai in dienst nemen. Wat moet ik die mensen laten doen, vraagt hij mij?
Ik zou het niet weten. Dus, in de praktijk heeft hij 3 Thai in dienst, maar betaalt voor 12 belasting. Kop khoen krap!
Vandaag laatste keer Sail Rock, mijn favoriete duikplek. Ik duik samen met Pedro, die ook niet hoeft te werken en, net als ik, voor fundive meegaat. Het zicht is 2-3 meter. We gaan proberen naar de secret pinnacle te zwemmen, maar die vinden we niet. Tja, ik had op 90 graden af moeten slaan bij een bepaald punt, maar ik had 30 graden verstaan, bleek achteraf. Terug naar de Rock. Toch mooie duik. Pedro heeftblast van zijn rug en gaat de tweede duik niet mee. Ik besluit met het groepje van Tan mee te gaan, hij is heel goed in het vinden van klein spul. Helaas zitten er twee fotografen in het groepje, die hangen heel breed en heel lang voor alle bezienswaardigheden. Tan wijst ons boxgarnalen aan, alsook anemoongarnalen. Ook weet hij hele mooie kleine kreeftjes te vinden. Zelf vind ik prachtige slakjes....ik toon ze één keer aan mijn fotograafbuddy, maar die duikt er gelijk voor en blijft er zeker drie minuten aso hangen. Dat doe ik dus niet meer; de andere slakjes houd ik lekker voor mezelf. Een prachtige duik; de maximale duiktijd, 50 minuten, zit er veel te snel op. Terug op de boot geef ik de mannen nog een rondje. Ik speel twee potjes schaak met Thièrry, die heel spraakzaam is, dat is hij anders nooit! Ik verlies twee keer, hij is echt goed. Terug op de duikschool neem ik van iedereen hartelijk afscheid. Thièrry is dan al vertrokken; in afscheid nemen is hij blijkbaar niet zo goed. Terug thuis, vrijdagavond: streetmarket. Daar heb ik, na acht keer, echt geen zin in. Helaas blijkt mijn favoriete restaurant gesloten. Dan maar naar het beachrestaurant. Ook gesloten. Dan maar naar the Green Frog, temidden van de streetmarket. Zoals ik begon, zo zal het ook eindigen. Ik ga nog ff langs de andere duikschool om afscheid te nemen en beloof terug te komen. Ik moet langzaam wakker worden van mijn negen weken lange droom. Maar ik wordt graag wakker, want ik weet wie en wat thuis op me wacht. Sawadee krap.