Dag 43. Samen naar Ang Kong

43. Vandaag gaan we naar het National Marine Park. Mooi. De gasten arriveren bij de boot...ik zie een bloednerveuze Chinese erbij...hmm, dat zal mijn DSD-er wel zijn. En inderdaad, Wen Yi is haar naam. Ik schat haar achter in de 20, maar bij het invullen van de papieren blijkt ze 40 te zijn. Ze is lerares en zoekt nu uitdaging n het water. Kan ze wel zwemmen? Ja. Dat scheelt weer. Ik geef instructie, nadat ze een Chinees bokje heeft doorgelezen. Ze begrijpt niet altijd wat ik (in het Engels) uitleg, dus ik wijs het aan in haar boekje, terwijl ik mijn Engelse versie ernaast heb liggen...kijk en vergelijk. Soms snapt ze er helemaal niets van en ik moet het dan nog drie keer herhalen. Dan de praktijk, een ramp. Het duurt 5 minuten voor ze snapt hoe ze de ademautomaten in haar mond moet houden. Dan gaan we onder, maar ze wil steeds weer omhoog, spuugt haar automaat uit, spartelt in het rond. Het zicht onder water helpt ook niet mee: 1 meter! Na een half uur stop ik ermee; dit heeft geen zin meer. We gaan snorkelen. Zij heeft de ademautomaat nog in. De fotograaf komt eronder zwemmen en maakt een paar foto's. Wen Yi is dolenthousiast. Bij elke vis die ze ziet, en dat zijn er maar een paar, geeft ze me het okay-teken. Na 20 minuten ronddobberen gaan we terug naar de boot. Ze bedankt me voor de prachtige ervaring. Ik knipper verlegen met mijn ogen. Mooi toch? Na de lunch vraag ik of ze nog eens wil. Ja, dolgraag. Dus proberen we nog 10 minuten de oefeningen, maar het gaat echt niet. Dan maar weer snorkelen. Terug op de boot bedankt ze me hartelijk. Ze koopt natuurljk de onderwaterfoto's. Knap dat die fotograaf er zelfs een paar vissen bij heeft kunnen kieken. Als we haar logboek willen invullen, wordt ze ineens zeeziek. We brengen haar naar het benedendek, waar ze op bed kan liggen. Daar slaapt ze de rest van de vaart, na eerst de sickback gevuld te hebben.
Angèle heeft ook een grappige duik gehad, met twee chinezen die een Open Water doen. Ze kunnen er echt niets van, zegt ze. Ze stoten tegen het koraal, hebben geen balans, tollen alle kanten uit. Hebben ze de skills gehaald, vraag ik. Ja, dat wel. Dan zijn ze dus geslaagd, zeg ik. Angèle is het er niet mee eens. Kan ik me wat bij voorstellen ;-)
Tijdens ons strand diner belt de duikschool: of ik morgen weer kan werken? Als mijn vrouw mee kan, dan wel. Keine Ursache. We bestellen een toetje...dat kan er nu nog wel vanaf. Dan belt de andere duikschool. Of ik morgen kan werken? Helaas, ik ben al bezet. No problem. Smile again!!!